Όσο βαδίζω στο χρόνο ανακαλύπτω κι ακούω περισσότερο τις εσωτερικές μου φωνές Μου λένε να μη σκύβω το κεφάλι σε συνθήκες δυσμενείς, σε ανθρώπους που να εξουσιάζουν αρέσκονται επειδή τη γλύκα της συνύπαρξης δε γνώρισαν Μου λένε να μη σταματήσω να ελπίζω Να ψάχνω πάντα τρόπους τη διαμονή μου σε τούτο τον κόσμο να την κάμω ουσιαστική και ενδιαφέρουσα για εμένα και για όσους επιθυμήσω και μου επιτρέψουν τούτο το μοίρασμα προσπαθώντας να αναγνωρίζω, να διατηρώ και να προστατεύω τα ζωτικά μου όρια πρώτα από μέσα προς τα έξω κι έπειτα από έξω προς τα μέσα Μου λένε να μην ακούω πια τις φοβισμένες φωνές των υποταγμένων Εκείνων που τις αόρατες τους αλυσίδες επέλεξαν και τάχθηκαν απέναντι σε εκείνους που ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια, και άλλα τιμήματα Παρά τις διαφορετικές τους ανάγκες, μα και την κοινή τους πορεία προς το θάνατο Μου λένε πως ίσως τελικά η ζωή κι ο χρόνος να χάνουν κάθε νόημα όταν σπαταλώνται Άλλωστε πόσες μακρόβιες ζωές περατώθηκαν υπό την απουσία ενός ειλικρινούς διαλόγου με το εγώ Μου λένε να προσπαθώ να μην κρίνω τον σταυρό που στον καθένα μας φορτώθηκε πριν το σημείο που φτάνει η μνήμη του μα να στέκω αμείλικτη σαν, με τον ίδιο αυτό σταυρό, ο βασανιζόμενος άδικα τους γύρω του προσπαθεί να διαλύσει Μου λένε πως οι εντυπωσιασμοί και οι επιφάνειες είναι απαραίτητο να φέγγουν όταν απουσιάζει η ουσία, κι αντίστροφα Μόνο που η ουσία δε φέγγει Αντίθετα, όσο βαθαίνει σκοτεινιάζει Μου λένε πως η πίστη είναι χρήσιμη όταν υπηρετεί τους ανθρώπους κι όχι το αντίστροφο καθώς, τότε, η πίστη μετατρέπεται σε χειραγώγηση και ο άνθρωπος σε άβουλο και συχνά επικίνδυνο ον Μου λένε πως όταν αισθάνομαι να μ' αγαπούν κι όταν αισθάνομαι προδομένη δεν είναι παρά μια ερμηνεία που δε μου ανήκει στ' αλήθεια Και πως όταν αφήνομαι στην αγάπη δεν υπάρχει τρόπος να αδικήσω ή να αδικηθώ Μου λένε πως θέλουν να μάθουν να σωπαίνουν μα δεν γνωρίζουν πως Κι έτσι περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια Κι εκείνες οι φωνές διαρκώς σ' άλλον άνθρωπο απευθύνονται Η στασιμότητα δεν είναι μήτε επιλογή, μήτε αλήθεια Είναι μια επινόηση που ζητά την ανύπαρκτη ασφάλεια του μετά ενόσω το τώρα χάνεται

Τα μάτια σου είναι υγρά σα γυαλί που ρωγμές σχημάτισε και πληθαίνουν με το πέρας του χρόνου Σαν η φρίκη ν' αποτυπώθηκε ζωγραφιζοντας μια γεωμετρική ακολουθία μιας ιστορίας θλιβερής μεν αληθινής δε Ελευθερία με συνείδηση είναι εκείνη που καθοδηγείται από το αίσθημα της ολότητας, μα όχι ταύτισης, του όντος με το περιβάλλον του Είναι η συνύπαρξη με όρους κοινού, και όχι ιδίου, συμφέροντος Είναι η ατομική επιλογή της επιστροφής στη γη που έρχεται για να ταΐσει τα χώματα με το κουφάρι που χρόνια έσερνε την ψυχή Επί χρόνια την κρατούσε χάμω Φύλαγε εκείνο το τίποτα να μη σκορπίσει Να μη χαθεί στον αέρα Εκείνο το τίποτα Που όμως είναι τα πάντα Τα πάντα Σχεδόν ψευδοεπιστήμη μα πέρα για πέρα υπαρκτή οπτική

Θέλω να ανοίξω την πόρτα διάπλατα Να σου πω να περάσεις μέσα Είναι λίγο ακατάστατα Μα αυτό δε με πειράζει τόσο Φοβάμαι Για τον βάτραχο με την κόκκινη γραβάτα που δε σταματά να με κοιτάζει Κι εγώ διαρκώς κάμω πως δεν τον βλέπω Κι εκείνος κοιτάζει με τα στρογγυλά κίτρινα μάτια του κατάματα την ψυχή μου Σα να βλέπει το μαύρο καπνό καθώς αυτός εκτονώνεται από τις ρωγμές Κι άσπρο μένει σαν σωθεί το αφιλόξενο μέσα μου

Παρατηρώντας τη φωτιά στο τζάκι συλλογιέμαι πως αν βρισκόμουν στο κέντρο του θα έλιωνα αργά και βασανιστικά Πόσο κατευναστική είναι η πολυτέλεια να κοιτάζουμε τα κομμάτια ενός δέντρου να φλέγονται από απόσταση ασφαλείας

Η θάλασσα ενώνει στο χρόνο τόσα μέρη στην επαφή της με την ακτή Γεμίζει την άμμο με πετράδια ιστορίες που ειπώθηκαν που κάνεις δε διάβασε και που ένας τυχοδιώκτης περαστικός επιθύμησε να κρατήσει κρυφές από τον κόσμο

Κατάπια ένα κασετόφωνο κι έκτοτε ακατάπαυστα μιλώ Επαναλαμβάνω λόγια άλλων σε διαφορετικούς καιρούς και συγκυρίες Αρνούμαι πεισματικά το κασετόφωνο να σπάσω Μα γνωρίζω πως μια μέρα η μπαταρία του θα ξελιγωθεί Και τρέμω ξέρεις κείνη τη μέρα που μόνο λόγια δικά μου θα μπορώ πια να λαλήσω

Νωρίτερα σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να χαϊδεύει τα λουλούδια Να τους μιλάει για σένα που πικράθηκες και λύγισες σαν ιτιά Με τη σοφία της καμπούρας σου να κοιτάζει τον απέραντο ουρανό και τα μάτια σου σταθερά το πάτωμα

ύπαρξη Archives - Muriel Thoughts

Q: Φθίνουσα πορεία

Έχω τόσα που πρέπει να θυμάμαι καθημερινά κι ένα τόσο κουρασμένο νου που όλο κλοτσάει τα πρέπει μακριά μ' ολοένα και μεγαλύτερη μανία κι αποφασιστικότητα Να θυμάμαι ν' αναπνέω Να πάψω να κρύβομαι στην άπνοια και την απόλυτη σταθερή σιωπή Να εκτεθώ κι εγώ ως ανόητη σε μια αρένα τρέλας με πεινασμένους λύκους, μπαλόνια και ζαχαρωτά Να θυμάμαι να είμαι ευγνώμων για τα επώδυνα που προτού σε οδύνη εξελιχθούν Ψήγματα χαράς που ευτυχώς πρόλαβαν να προσφέρουν Τάχα να δικαιώνουν τη μετάβαση Να θυμάμαι να σε διώχνω προτού σε συνηθίσω Μη γίνεις κι εσύ ανάγκη και μείνω πάλι άδεια Να θυμάμαι τις νύχτες να κρατώ σφιχτά τις αλυσίδες μου Μη τύχει και ξυπνήσω κάνα πρωί ελεύθερη Και ποιος με σώζει από την απελπισία και το βάρος τούτης της μοναχικής διαδρομής Να θυμάμαι τις μέρες που ο ήλιος καυτός κι αιχμηρός Τρύπες ανοίγει στο ξεραμένο δέρμα μου Και τα μάτια σου λευκά και άπραγα Σα μάρμαρο Να γίνονται κι εκείνα μάρτυρες σιωπηλοί Σε μια τόσο άδικη και τόσο συνολική φθίνουσα πορεία Έχω τόσα που πρέπει να θυμάμαι καθημερινά κι έναν κουρασμένο νου που όλο κλοτσάει τα πρέπει μακριά

Q: Το μικρό ψάρι

Ένα μικρό ψάρι ξηράς κολυμπούσε πάνω στην πετσέτα μου κι εγώ χαμένη το κοιτούσα τον ήλιο να καταπίνει μέσα στο παχύ σκοτάδι του

Q: Χρωματοπωλείο

Θ' ανοίξω ένα μαγαζί να πουλάω χρώματα να βάφουν οι άνθρωποι τους άχρωμους και τους μουτζουρωμένους τοίχους τους Θ' ανοίξω ένα μαγαζί να πουλάω χρώματα κίτρινες ειδήσεις ροζ ελπίδες μωβ οάσεις πλαστικά πορτοκαλί σύννεφα μαύρους ορίζοντες Θ' ανοίξω ένα μαγαζί να πουλάω χρώματα Μα σε μια γωνιά θα χαρίζω και γαλάζιες κιμωλίες με την ελπίδα να κατέβει μια μέρα ο ουρανός στα πόδια μας