Σήμερα θα μιλήσω για αυτά που μπορώ, κι όχι για 'κείνα που δεν αντέχω. Μπορώ σπάνια τη σιωπή μου να κοιτάζω κατάματα γιατί συχνά με τυφλώνει η λάμψη της. Μπορώ τις συζητήσεις τις αληθινές, εκείνες που αρχή, μέση και τέλος δε γνωρίζουν και στις οποίες απουσιάζουν η ιδιοτέλεια και η σκοπιμότητα. Μπορώ τους ανθρώπους που με τα χρόνια απλώνουν και ανοίγουν τις ψυχούλες τους με γνώμονα την αλήθεια προς τον εαυτό και το περιβάλλον. Μπορώ με την αγάπη να δακρύζω όσο και με τον πόνο, γνωρίζοντας πως γεννιούνται από την ίδια μήτρα. Μπορώ κι επιθυμώ τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και στην κάθε οντότητα που αποκλίνει από τα κεκτημένα ή τις επιλογές μου. Μπορώ τα καθεστώτα ισότητας, αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης. Εκείνα όπου κάθε μορφής εξουσία και ιεραρχία είναι ανεπιθύμητη. Μπορώ όσους γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν αντί να επιτεθούν όταν η μάχη δεν ενέχει καμία ουσιαστική χρησιμότητα. Μπορώ στον ήλιο να χάνομαι που τη θάλασσα εξατμίζει και ζωή της προσφέρει με το ίδιο ακριβώς άγγιγμα. Μπορώ να ζήσω καλύτερα με λιγότερες μα βαθύτερες και τρυφερά διαλεγμένες ρίζες και σταθερές. Σήμερα μίλησα για 'κείνα που μπορώ και για όσα δεν αντέχω, όσο κι αν προσπάθησα το δεύτερο ν' αποφύγω.

Σαν τον καθρέφτη σου κοιτάς και απορείς διάλογο με τον εαυτό αποπειράσου Προσπάθησες άραγε ποτέ σου για να δεις πέρα από τις αλυσίδες που απ' ανέκαθεν φορείς; Ταγέρ, κοστούμια, παντελόνια και καλσόν Θάνατος γύρω και στο πιάτο σου ζαμπόν ώσπου μια μέρα αξημέρωτη θυμήθηκες πως για δυο ένδοξες πατούσες ξεπουλήθηκες Τώρα γυρίζεις στο σκοτάδι μονάχος μέσα στην άγνοια του φαίνεσθαι και χάνεσαι δίχως ουσία, δίχως βάπτισμα πυρός όσο απ' τη μικρή σου τη ζωή απομακρύνεσαι

Κι ας πούμε πως κατάφερνα ν' ανέβω στη σκηνή και να 'χω τα φώτα όλου του κόσμου στραμμένα πάνω μου Τότε θα με τελείωνε θαρρώ η συνειδητοποίηση πως δεν προφταίνω πια όσο κι αν τρέξω να γυρίσω πίσω και να δω για μια τελευταία φορά από τη θέα του εξώστη

Το παρελθόν είναι νοσταλγία ή λύπη Το μέλλον είναι επιθυμία ή φόβος Το παρόν είναι ζωή κι ενέργεια Ένα κουνούπι ήπιε λίγο αίμα Κι απομακρύνθηκε ανυποψίαστο Μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο της γάτας Και δίχως λύπη ή νοσταλγία Φόβο ή επιθυμία Χάθηκε για πάντα

Μακάρι να 'χα μια αλήθεια να μεταφέρω ευχάριστη, φωτεινή σαν την ανατολή του ηλίου Είναι κάτι μέρες σαν τις τελευταίες Σαν τελευταίες Μα είναι κι εκείνες Που θα βρίσκουμε το κουράγιο Θα προσπαθούμε Και θα τα καταφέρουμε Κι αν δε τα καταφέρουμε Θα 'χουμε προσπαθήσει Κι άμα χαθούμε Θα είναι με ένα χαμόγελο χαραγμένο βαθύτατα στα πρόσωπά μας

Βροχή στον ύπνο Βροχή στον ξύπνιο Βροχή μέσα Βροχή έξω Βροχή παντού γύρω Τα φυτά ζωντανεύουν Εμείς πνιγόμαστε Καλά πάμε...

ύπαρξη Archives - Muriel Thoughts

Q: Προσκόλληση

Η ζωή μου περνάει μαζί μου Σαν ξυράφι ξεσκίζει τις σάρκες μου Μόλις γίνει η παραδοχή Το συνειδητό πια στοιχείο γίνεται επιλογή Η επιλογή καταφύγιο Το καταφύγιο φυλακή Κι η φυλακή φέρετρο Της σκέψης και της ανάσας Ο βιολογικός θάνατος Είναι ο λιγότερο ανησυχητικός Τι τη θέλεις τη ζωή Αν το χρόνο σου Έμαθες μόνο να σκοτώνεις;

Q: Υπομονή (μέρος β)

Η γιαγιά Υπομονή περίμενε το τρένο της κάθαρσης καθήμενη απάνου στις ράγες σε στάση διαλογισμού Μέχρι που πέρασε το σπουργίτι πεταρίζοντας παράπλευρα στο αυτί της και της είπε πως Το τρένο δεν περνάει πια από 'δώ

Q: Κίνηση (μέρος β)

Το ταξίδι της εσωτερικής ελευθερίας ενέχει κάποια βία μόνον ως πέρασμα Το μονοπάτι της συνείδησης περιέχει όση οδύνη χρειάζεται για να επέλθει η υπέρβαση αυτής Ο δρόμος της γαλήνης περιλαμβάνει βάρη ασήκωτα έως εκείνα ν' απελευθερωθούν Η κίνηση κοινός παρονομαστής Τα στάδια ατελεύτητα Ο προορισμός άγνωστος και πιθανώς δια παντός δυσόρατος Κι εμείς το χρόνο δημιουργήσαμε Μιαν αντίστροφη μέτρηση που φοβούμαστε περισσότερο από το παρόν και την ύπαρξή μας Κι εγώ ως μονάδα δεν υπάρχω επιβεβαιώνοντας Ορίζοντας την κίνηση που χώρο και χρόνο δε φοβάται