Όταν τη σκέφτομαι αισθάνομαι κάτι να μου γρατσουνάει το λαιμό και το στέρνο Να, εδώ και κάτι σα ναυτία Σα να θέλω να αδειάσω τα σωθικά μου Και μια τρυφερότητα τόσο γλυκιά και τόσο άδεια

Αλάτι ψιλό το λευκό στα μάτια μου ζεματίζει Αλάτι χοντρό τις πληγές στα σωθικά μου διαβρώνει Έχασα τη μάνα μου σ’ ένα λευκό σεντόνι και πάω να την βρω Πλησιάζω σε κάθε δευτερόλεπτο Αλάτι ψιλό από τη γεύση μου λείπει Αλάτι χοντρό κάτω από σκληρά πέλματα μια να τα τρυπάει, μια να τ’ αψηφά Έχασα τη μάνα μου Πόνος τελεστικών γεγονότων που όρια κι αντοχές μετρούν Και πάω να τη βρω κοιτάζοντας επίμονα μια γραμμική αναπαράσταση στην αντανάκλαση της λίμνης Αλάτι ψιλό λούζει τα μαλλιά μου και χύνεται στις εσοχές ανάμεσα στα μάτια Αλάτι χοντρό χτυπά σα χαλάζι τ’ απλωμένα στο τραπέζι σωθικά μου Έχασα τη μάνα μου Έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω Πάω να τη βρω

Η ζωή έρχεται σαν κύμα Ανατρέπει σταθερές σε δευτερόλεπτα Θα λείψω για λίγο Πήγαινε πιο πέρα Άσε με μόνη Να χτίσω τη γλώσσα μου στο πάτωμα

Ο χρόνος παγώνει Σαν πέφτω αργά Πέρα από απελπιστικές ταχύτητες Ολισθαίνω στο πάτωμα Η τριβή απουσιάζει Η βύθιση κυριαρχεί

Ίσως να είναι Πλησίον της αλήθειας Κείνο που λες Ή σκέπτεσαι Κάθισε χάμω Όσο πιο άνετα μπορείς Δεν έχεις ιδέα Τι έρωτα σου επιφυλάσσει το αύριο

Απόψε με επισκέφθηκε ξανά Κείνο το σκούρο το γνώριμο Την πλήρη ησυχία Σκορπίζουν ντρίλιες Μιας άξαφνης μελωδίας Στο τελευταίο Το φαρμακερό τσιγάρο της ημέρας Σκέπτομαι πως Στη διαδρομή για να γίνουμε ένα με το όλο Ίσως να υπάρχει ένα στάδιο Όπου βιώνουμε Τον πόνο που ετούτο εσωκλείει

Αποκοιμήθηκα Και βρέθηκα σε τόπο παράξενο Με απότομες αμμοπλαγιές Και νερά κρυστάλλινα Το τοπίο άλλαζε διαρκώς Σε μια ευθεία παραμόρφωση Ένα σπίτι προσωρινό Ή τελεστικό Ένα χέρι χαϊδεύει το μάρμαρο Σχίστηκαν τα τύμπανα Απ' το βουβό σπαραγμό Κάπου χάθηκα Κάπου βρίσκομαι Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας Εφιάλτη ενίοτε Κάτι Κυριακές νεκρές Πιο άδειες και πιο απατηλές Από την εκάστοτε υπόσχεση Μιας εξ' αρχής καταδικασμένης Μαρτυρικής αιωνιότητας (Για την Τ.)

Οργή ρέει στις φλέβες Δεν μπορείτε να με αγγίξετε Δε χρειάζεται Αυτάρκης ξεσκίζω τις σάρκες μου Μέχρι το μεδούλι Μόνος φροντίζω για την καταστροφή μου Δε θυμώνω μαζί σας Είστε απλά ένας άψυχος καθρέπτης της ασκήμιας μου Μαζί μου θυμώνω που σας κοιτώ Και μόνον την τρομακτική μου όψη εντοπίζω Δεν είστε εσείς αποκρουστικοί Δεν είναι οι ψυχές σας μαύρες Δεν είν’ τα μάτια σας γεμάτα Με τόσα χρόνια αντικατοπτρισμών Ούτε γνωρίζουμε πια Τι είν’ δικό μας και τι όχι Τι είναι μαύρο και τι λευκό Καθώς το γκρι παραμένει Άγνωστη έννοια

οδύνη Archives - Muriel Thoughts

Q: Ο θάνατος μέσα μου

Σιωπή κυριαρχεί στο σπίτι του πεθαμένου Γαλήνη νεκρική και βουβός πανικός Πνιγμένα δάκρυα γκρεμίζονται στις αυστηρές χαραμάδες των ανοιχτών ματιών Αν κάτι επιθύμησα περισσότερο από την οριοθετημένη μου ύπαρξη είναι μια εσωτερική συμφιλίωση με τον φυσικό θάνατο Ο θάνατος δεν είναι σκληρός κι αμείλικτος Το σκληρό και το αμείλικτο αποτελούν ασήμαντες ανθρώπινες σκιάσεις και χρωματισμούς Ο θάνατος είναι το αντίβαρο Το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε για τα όμορφα βιώματα που συνόδευσαν την έμβια διαδρομή μας Λένε πως σαν πεθάνει κάποιος η ακοή του συνεχίζει να λειτουργεί για δυόμισι λεπτά Και μετράω τα σ' αγαπώ τα συγγνώμη τα σ' ευχαριστώ που με κουβάλησες τόσες φορές Τα θα ανταμώσουμε ξανά Πόσες ανάσες χωράνε σε δυόμισι λεπτά; Πόσες λέξεις προφταίνω να σου δώσω να πάρεις μαζί σου;