Φεύγω τις νύχτες, δραπετεύω απ' τη ζωή γλιστρώντας έξω από μισάνοιχτο παράθυρο και βολοδέρνω μες του δρόμου τη σιωπή μες του ονείρου το αχανές δωμάτιο Οι μέρες μοιάζουν, διάφανες περνούν όταν φιγούρες κάποιων άλλων υποδύομαι κι οι ώρες μακρινές θωρούν όσο απ' τον πυρήνα μου απομακρύνομαι Οι γύρω να με νιώσουν δε μπορούν Σαν εξηγώ τις αποδράσεις μου γελούν μα, δεν πειράζει, μου αρκεί σαν με ακούν το τίποτα να διηγούμαι κι απορούν

Γι' αυτό μοχθώ Στο συνειδητό χρόνο που 'χω διανύσει; Να συντηρώ μια ανάμνηση; Μια καρφίτσα Αντίκα σκουριασμένη στο πέτο Πιο ορατή, πιο εμφανής Από ελέφαντα που βαδίζει σε νεκρή πεδιάδα Η αντίσταση της συνήθειας Είναι το φρένο στο κατώφλι της πύλης προς την ελευθερία

Ας μη μείνουμε σπασμένοι Προσκολλημένοι στις ρωγμές Ο βασανισμένος που δεν κατόρθωσε Τα τραύματα να υπερβεί Τα τραύματα συνήθισε Βασανιστής γίνηκε Κείνος που Την αλυσίδα δε σπάει Την αλυσίδα αναπαράγει Συνεχίζει αναπόφευκτα Τις ρωγμές να εντείνει Βαφτίζοντας Αποκαλώντας Την αδυναμία του Τύχη

Ένα ανικανοποίητο με τρώει Σαν μοιάζει δύσκολο Υπενθυμίζω στον εαυτό Πως είναι εκτός της δικαιοδοσίας του Τα λόγια και τα έργα άλλων Ακόμα κι αν τον στοχεύουν κάποιες φορές Η αποχώρηση μοιάζει βολικότερη Από βαρυσήμαντες τοποθετήσεις Αναθεωρώ τελευταία Στο πλυμένο με δράμα κεφάλι μου Που παραλύει καθώς Βάλλεται αλύπητα Από κάποια ουτοπική ελπίδα Δε θα σπάσω Η ζωή είναι δώρο Ίσως το ανώτερο όλων Η παρουσία της ζωής Σημαίνει ύπαρξη γήινου χρόνου Χρόνος για σκέψη Συνύπαρξη Δημιουργία Ό,τι πιο ανεκτίμητο Για όσο έχω χρόνο Όσο ζω κι αναπνέω Έχω αποφασίσει Να είμαι σε διαρκή Κίνηση

εξέλιξη Archives - Muriel Thoughts

Q: Ανοίγω ή κλείνω;

Όσο η κλεψύδρα κυλά λιγοστεύουμε και πλαταίνουμε Θυσία στην ηλικία η κάθε επιδερμία οι σχέσεις από ρηχά φτωχά θεμέλια, σαθρά 'Λίγοι και καλοί' που λέγαν οι παλιοί Άνθρωποι να μπορούμε να μοιραστούμε λόγο, σκέψη, καρδιά όχι δόξες κι επιτεύγματα μα αδυναμίες, φόβους κι ελαττώματα Κι εσύ μου λες: 'Κλείνω όσο αφήνω πληγές να με ορίζουν και φίλους να γκρεμίζουν εικόνες κι εντυπώσεις που ο νους μου γεννά γιατί η ψυχή λαχταρά' Χαμογελώ ξανά και με περίσσεια σου λέω χαρά: 'Ανοίγεις, πλαταίνεις, βαθαίνεις και να διαλέγεις μαθαίνεις τι ανθρώπους να φέρνεις κοντά στην εύθραυστη καρδιά που όσο ο χρόνος κυλά για πλησίασμα διψά προτού να είναι πια αργά Πολύ αργά'

Q: Προσκόλληση

Η ζωή μου περνάει μαζί μου Σαν ξυράφι ξεσκίζει τις σάρκες μου Μόλις γίνει η παραδοχή Το συνειδητό πια στοιχείο γίνεται επιλογή Η επιλογή καταφύγιο Το καταφύγιο φυλακή Κι η φυλακή φέρετρο Της σκέψης και της ανάσας Ο βιολογικός θάνατος Είναι ο λιγότερο ανησυχητικός Τι τη θέλεις τη ζωή Αν το χρόνο σου Έμαθες μόνο να σκοτώνεις;

Q: Στιγμιότυπο

Μου λες για μεταξωτές θεραπείες Διαδρόμους ευδιάβατους Και σελοφάν Σου λέω για πόνο Αίμα Κι ανυπαρξία Τραγικά αστεία η ζωή Η χειρότερη μυωπία είναι η πνευματική

Q: Ώρες μικρές (μέρος β)

Τις μικρές ώρες Ίσως ν' αγκαλιάζει ένα ερώτημα Τι σημαίνει να γίνει κανείς άνθρωπος; Και αν είναι καλλίτερο Να χαθώ κάπου Στους πρόποδες του ψηλότερου λόφου Στην προσπάθειά μου Ν' ανασάνω αέρα από την κορυφή

Q: Ώρες μικρές

Τις μικρές ώρες ξυπνώ Με τσιμπήματα στους ώμους κι απορώ Πως μπορούμε να αγαπάμε Κι ό,τι πιάνουμε να σπάμε Τις μικρές ώρες ξυπνάω Ιδρωμένη και πονάω Για το δράμα αυτού του κόσμου Και το πια σβηστό το φως μου Τις μικρές ώρες ξυπνώ Διερωτώμαι κι αγρυπνώ Τι χρειάζεται να κάμω; Κι απ' το πόσο παραπάνω; Τις μικρές ώρες ξυπνάω Με στιχάκια κι όλο πάω Να σκοτώσω το εγώ Μήπως ελευθερωθώ Τις μικρές ώρες ξυπνώ Και το τέρας το ρωτώ Για ό,τι φτιάχνω καταπίνει Σαν αβυσσαλέα δίνη; Κάθε βράδυ που ξυπνάω Πια ζητώ 'κείνο το φάρο Μιαν ελπίδα να μου δώσει Πως και τούτο θα τελειώσει Τις μικρές τις ώρες ξύπνα Για να δεις τη μαύρη τρύπα Που εντός μου κουβαλάω Και με κάμει να πονάω Κράτησέ με μακριά Από μάταια δεσμά Από ανθρώπους πλαστικούς Ξύλινους περαστικούς Κι έλα ελευθέρωσε με Από φόβους κι άφησε με Να πετάξω στην αρχή Πιο ψηλά κι από τη γη