Θέλω να ζήσω κοντά στη φύση Αισθάνομαι πως θα μου λείψεις Το φεγγάρι είναι τεράστιο απόψε Σα να εσωκλείει την καύλα μου Νομίζω πως έχω εκφράσει ένα κομμάτι μου δικό σου Οι δύο εβδομάδες σα δύο μήνες μοιάζουν Η', εγώ, έτσι τους αντιλαμβάνομαι;

Ήταν κάμποσος ο χρόνος που μέτρησα, πολύς ο πόνος Οι πληγές είναι ρευστές Συνθήκες αποτρεπτικές Το πάνω κάτω δεν κοίτα και τα συμβάντα τα ξεχνά γιατί όλα μοιάζουνε μικρά όταν κοιτάμε από ψηλά Κάθε συνήθεια που πονά το τόσο δράμα προσπερνά Μα σαν ο κύκλος ξεκινά μας βρίσκει απ την αρχή ξανά Κι εγώ εδώ, ν' ακροβατώ πότε στη σκιά, πότε στο φως Σαν προσπαθώ να σηκωθώ γκρίζος ξανά ο ουρανός Ένα τραγούδι λυπημένο τρυφερό και σκοτεινό σαν την πνοή που αναζητούμε την ύπαρξη μας ν' ασπαστούμε Το κάμεις δύσκολο ζωή και δε χαρίζονται οι καιροί το χάμω χώρο δε θα βρει για το σκοτώνω σαν φανεί Η ζωή μοιάζει τραγούδι Το κάθε τι ένας σκοπός Το κάθε χθες ένα βαρίδι Το κάθε τώρα θησαυρός Ένα σύννεφο με κυνηγά Φωνάζω, άσε με μπροστά Κατέβαζα άστρα στα κρυφά στην τσέπη να χω φυλαχτά Κι έχουμε όλοι τόσο δρόμο Κάθε βήμα και εμπόδιο στην ιστορία μας αυτή που είναι αφανώς κοινή Έλα φίλε μου καλέ να μοιραστούμε φυλαχτά κάθε χθες, τώρα, μετά μ' όλο τον κόσμο ανοιχτά Γιατί αν έμαθα ένα πράγμα χτυπώντας πάνω σε ντουβάρια είν' πως ο χρόνος είναι λίγος και πως ο κόσμος είναι κτήνος Θα φτάσεις και εσύ εκεί Ναι, είμαι σίγουρη πολύ Ελπίζω μόνο να σου βγει προτού ο χρόνος σου σωθεί Γιατί 'ναι κρίμα η αγάπη που μέσα πάντα κουβαλάς μέσα στο χρόνο να σκληραίνει επειδή έχεις μάθει να μετράς

Αποφεύγω τα δίπολα Το καλό και το κακό Το όμορφο και το άσχημο Στο νου μου συχνά επικρατεί Μια νοητή έννοια αγάπης Κι ό,τι αυτήν μάχεται Εχθρό της ζωής αποτελεί

Σήμερα θα μιλήσω για αυτά που μπορώ, κι όχι για 'κείνα που δεν αντέχω. Μπορώ σπάνια τη σιωπή μου να κοιτάζω κατάματα γιατί συχνά με τυφλώνει η λάμψη της. Μπορώ τις συζητήσεις τις αληθινές, εκείνες που αρχή, μέση και τέλος δε γνωρίζουν και στις οποίες απουσιάζουν η ιδιοτέλεια και η σκοπιμότητα. Μπορώ τους ανθρώπους που με τα χρόνια απλώνουν και ανοίγουν τις ψυχούλες τους με γνώμονα την αλήθεια προς τον εαυτό και το περιβάλλον. Μπορώ με την αγάπη να δακρύζω όσο και με τον πόνο, γνωρίζοντας πως γεννιούνται από την ίδια μήτρα. Μπορώ κι επιθυμώ τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και στην κάθε οντότητα που αποκλίνει από τα κεκτημένα ή τις επιλογές μου. Μπορώ τα καθεστώτα ισότητας, αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης. Εκείνα όπου κάθε μορφής εξουσία και ιεραρχία είναι ανεπιθύμητη. Μπορώ όσους γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν αντί να επιτεθούν όταν η μάχη δεν ενέχει καμία ουσιαστική χρησιμότητα. Μπορώ στον ήλιο να χάνομαι που τη θάλασσα εξατμίζει και ζωή της προσφέρει με το ίδιο ακριβώς άγγιγμα. Μπορώ να ζήσω καλύτερα με λιγότερες μα βαθύτερες και τρυφερά διαλεγμένες ρίζες και σταθερές. Σήμερα μίλησα για 'κείνα που μπορώ και για όσα δεν αντέχω, όσο κι αν προσπάθησα το δεύτερο ν' αποφύγω.

Με τα καλά νέα ο πόνος αποδομήθηκε Σαν κομμάτια που πέσαν Σα σάρκες που ξεκόλλησαν στο άκουσμα της είδησης Αυτοπροσδιορισμός ο πόνος Έγινε χρόνος Ταυτότητα Δέρμα Και τώρα Σα να μην ξέρω τι να κάμω Σα να αποκαθορίστηκα Με τα καλά αυτά νέα

Κι ας πούμε πως κατάφερνα ν' ανέβω στη σκηνή και να 'χω τα φώτα όλου του κόσμου στραμμένα πάνω μου Τότε θα με τελείωνε θαρρώ η συνειδητοποίηση πως δεν προφταίνω πια όσο κι αν τρέξω να γυρίσω πίσω και να δω για μια τελευταία φορά από τη θέα του εξώστη

Γι' αυτό μοχθώ Στο συνειδητό χρόνο που 'χω διανύσει; Να συντηρώ μια ανάμνηση; Μια καρφίτσα Αντίκα σκουριασμένη στο πέτο Πιο ορατή, πιο εμφανής Από ελέφαντα που βαδίζει σε νεκρή πεδιάδα Η αντίσταση της συνήθειας Είναι το φρένο στο κατώφλι της πύλης προς την ελευθερία

Υπάρχουν κάτι λέξεις-ταμπού Που καθώς γλιστρούν πάνω στο σάλιο της γλώσσας σου Μάγουλα κοκκινίζουν και φρύδια ανυψώνονται Υπάρχει κι ένας φόβος, μάλλον συνεχής Μήπως στην κοινωνική εικόνα τέτοιες λέξεις χρεωθείς Εκτός κι αν είσαι ποιητής Αγαπούμε την τέχνη με όρους Με συλλογικές θεωρίες καθωσπρεπισμού που όρια θέτουν Στη σύλληψη και την αντίληψη Η ελευθερία του λόγου είναι πρωτίστως εσωτερική κατάκτηση Με λέξεις κι ευθύνες ευρύτερες να τη συνοδεύουν Μα, ελαχιστοποιημένες τις ευαισθησίες του σμιλευμένου αυτιού Ο φόβος καταπιέζει Η αγάπη απλώνει Ο θυμός απαιτεί Η ελπίδα προσδοκά Η ζωή κυλά Ο θάνατος περιμένει

αυτογνωσία Archives

Q: Η συνειδητή μνήμη

Η συνειδητή μνήμη ένα παιγνίδι χωρίς κανόνες που νομίζεις πως κέρδισες μέχρι σε αόρατη στροφή να βγεις εκτός Οι σκέψεις μοιάζουν λευκός καπνός εφήμερες προδότρες Λόγια που αφήνουμε στην ακτή κι εξαφανίζει με δύο ξεπλυματιές το κύμα Βλέπω ευτυχία του κουτιού υποσχέσεις της στιγμής που ο χρόνος αναιρεί διαπραγματεύεται κι επαναπροσδιορίζει Βλέπω ανθρώπους τραυματισμένους ιστορίες παλιές να κουβαλούν στις πλάτες βάρη ασήκωτα που το σήμερα τους δυναστεύουν Βλέπω φόβους παντού φαντάσματα ζωές να αλυσοδένουν κάθε ελεύθερη έκφραση να φιμώνουν Βλέπω κι εσένα εγωιστή ως είσαι ακόμα να ρωτάς άσχετα γιατί τις ήττες σου δεν έμαθες ν' αντιμετωπίζεις Σου λέω αγαπημένο μου, βιάσου γιατί η ζωή σα σύννεφο μετατοπίζεται Συσσωρεύει υγρασία, ξεσπά Κι έπειτα χάνεται σα να μην υπήρξε ποτέ