Όσο βαδίζω στο χρόνο ανακαλύπτω κι ακούω περισσότερο τις εσωτερικές μου φωνές Μου λένε να μη σκύβω το κεφάλι σε συνθήκες δυσμενείς, σε ανθρώπους που να εξουσιάζουν αρέσκονται επειδή τη γλύκα της συνύπαρξης δε γνώρισαν Μου λένε να μη σταματήσω να ελπίζω Να ψάχνω πάντα τρόπους τη διαμονή μου σε τούτο τον κόσμο να την κάμω ουσιαστική και ενδιαφέρουσα για εμένα και για όσους επιθυμήσω και μου επιτρέψουν τούτο το μοίρασμα προσπαθώντας να αναγνωρίζω, να διατηρώ και να προστατεύω τα ζωτικά μου όρια πρώτα από μέσα προς τα έξω κι έπειτα από έξω προς τα μέσα Μου λένε να μην ακούω πια τις φοβισμένες φωνές των υποταγμένων Εκείνων που τις αόρατες τους αλυσίδες επέλεξαν και τάχθηκαν απέναντι σε εκείνους που ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια, και άλλα τιμήματα Παρά τις διαφορετικές τους ανάγκες, μα και την κοινή τους πορεία προς το θάνατο Μου λένε πως ίσως τελικά η ζωή κι ο χρόνος να χάνουν κάθε νόημα όταν σπαταλώνται Άλλωστε πόσες μακρόβιες ζωές περατώθηκαν υπό την απουσία ενός ειλικρινούς διαλόγου με το εγώ Μου λένε να προσπαθώ να μην κρίνω τον σταυρό που στον καθένα μας φορτώθηκε πριν το σημείο που φτάνει η μνήμη του μα να στέκω αμείλικτη σαν, με τον ίδιο αυτό σταυρό, ο βασανιζόμενος άδικα τους γύρω του προσπαθεί να διαλύσει Μου λένε πως οι εντυπωσιασμοί και οι επιφάνειες είναι απαραίτητο να φέγγουν όταν απουσιάζει η ουσία, κι αντίστροφα Μόνο που η ουσία δε φέγγει Αντίθετα, όσο βαθαίνει σκοτεινιάζει Μου λένε πως η πίστη είναι χρήσιμη όταν υπηρετεί τους ανθρώπους κι όχι το αντίστροφο καθώς, τότε, η πίστη μετατρέπεται σε χειραγώγηση και ο άνθρωπος σε άβουλο και συχνά επικίνδυνο ον Μου λένε πως όταν αισθάνομαι να μ' αγαπούν κι όταν αισθάνομαι προδομένη δεν είναι παρά μια ερμηνεία που δε μου ανήκει στ' αλήθεια Και πως όταν αφήνομαι στην αγάπη δεν υπάρχει τρόπος να αδικήσω ή να αδικηθώ Μου λένε πως θέλουν να μάθουν να σωπαίνουν μα δεν γνωρίζουν πως Κι έτσι περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια Κι εκείνες οι φωνές διαρκώς σ' άλλον άνθρωπο απευθύνονται Η στασιμότητα δεν είναι μήτε επιλογή, μήτε αλήθεια Είναι μια επινόηση που ζητά την ανύπαρκτη ασφάλεια του μετά ενόσω το τώρα χάνεται

Έχω έναν ελεγκτή που σημεία και τέρατα ζυγίζει μ' ένα μέτρο κομμένο στη δική του τάχα διορατική ματιά Έχω κι έναν φροντιστή που την κακία μεταφράζει σε πόνο στο νου του Και να που συγχωρεί τη σφαίρα που το κρέας διαπερνά και το φως αγκαλιάζει σφιχτά Έχω κι έναν καλικάντζαρο έναν παλιάτσο που γελάει πότε με την αδεξιότητά του πότε με τα πάθη του πότε με τους δήθεν θριάμβους πότε με το φεγγάρι Έχω κι εμένα που στον ορίζοντα πάντα βρίσκομαι Άφταστη στέκω μακριά και πάντα εμπρός μου πότε να φαίνομαι πότε να σβήνω Και πόσος ακόμα ορίζοντας; Και με τι μέτρο;

Θέλω να ζήσω κοντά στη φύση Αισθάνομαι πως θα μου λείψεις Το φεγγάρι είναι τεράστιο απόψε Σα να εσωκλείει την καύλα μου Νομίζω πως έχω εκφράσει ένα κομμάτι μου δικό σου Οι δύο εβδομάδες σα δύο μήνες μοιάζουν Η', εγώ, έτσι τους αντιλαμβάνομαι;

Ήταν κάμποσος ο χρόνος που μέτρησα, πολύς ο πόνος Οι πληγές είναι ρευστές Συνθήκες αποτρεπτικές Το πάνω κάτω δεν κοίτα και τα συμβάντα τα ξεχνά γιατί όλα μοιάζουνε μικρά όταν κοιτάμε από ψηλά Κάθε συνήθεια που πονά το τόσο δράμα προσπερνά Μα σαν ο κύκλος ξεκινά μας βρίσκει απ την αρχή ξανά Κι εγώ εδώ, ν' ακροβατώ πότε στη σκιά, πότε στο φως Σαν προσπαθώ να σηκωθώ γκρίζος ξανά ο ουρανός Ένα τραγούδι λυπημένο τρυφερό και σκοτεινό σαν την πνοή που αναζητούμε την ύπαρξη μας ν' ασπαστούμε Το κάμεις δύσκολο ζωή και δε χαρίζονται οι καιροί το χάμω χώρο δε θα βρει για το σκοτώνω σαν φανεί Η ζωή μοιάζει τραγούδι Το κάθε τι ένας σκοπός Το κάθε χθες ένα βαρίδι Το κάθε τώρα θησαυρός Ένα σύννεφο με κυνηγά Φωνάζω, άσε με μπροστά Κατέβαζα άστρα στα κρυφά στην τσέπη να χω φυλαχτά Κι έχουμε όλοι τόσο δρόμο Κάθε βήμα και εμπόδιο στην ιστορία μας αυτή που είναι αφανώς κοινή Έλα φίλε μου καλέ να μοιραστούμε φυλαχτά κάθε χθες, τώρα, μετά μ' όλο τον κόσμο ανοιχτά Γιατί αν έμαθα ένα πράγμα χτυπώντας πάνω σε ντουβάρια είν' πως ο χρόνος είναι λίγος και πως ο κόσμος είναι κτήνος Θα φτάσεις και εσύ εκεί Ναι, είμαι σίγουρη πολύ Ελπίζω μόνο να σου βγει προτού ο χρόνος σου σωθεί Γιατί 'ναι κρίμα η αγάπη που μέσα πάντα κουβαλάς μέσα στο χρόνο να σκληραίνει επειδή έχεις μάθει να μετράς

Αποφεύγω τα δίπολα Το καλό και το κακό Το όμορφο και το άσχημο Στο νου μου συχνά επικρατεί Μια νοητή έννοια αγάπης Κι ό,τι αυτήν μάχεται Εχθρό της ζωής αποτελεί

Σήμερα θα μιλήσω για αυτά που μπορώ, κι όχι για 'κείνα που δεν αντέχω. Μπορώ σπάνια τη σιωπή μου να κοιτάζω κατάματα γιατί συχνά με τυφλώνει η λάμψη της. Μπορώ τις συζητήσεις τις αληθινές, εκείνες που αρχή, μέση και τέλος δε γνωρίζουν και στις οποίες απουσιάζουν η ιδιοτέλεια και η σκοπιμότητα. Μπορώ τους ανθρώπους που με τα χρόνια απλώνουν και ανοίγουν τις ψυχούλες τους με γνώμονα την αλήθεια προς τον εαυτό και το περιβάλλον. Μπορώ με την αγάπη να δακρύζω όσο και με τον πόνο, γνωρίζοντας πως γεννιούνται από την ίδια μήτρα. Μπορώ κι επιθυμώ τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και στην κάθε οντότητα που αποκλίνει από τα κεκτημένα ή τις επιλογές μου. Μπορώ τα καθεστώτα ισότητας, αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης. Εκείνα όπου κάθε μορφής εξουσία και ιεραρχία είναι ανεπιθύμητη. Μπορώ όσους γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν αντί να επιτεθούν όταν η μάχη δεν ενέχει καμία ουσιαστική χρησιμότητα. Μπορώ στον ήλιο να χάνομαι που τη θάλασσα εξατμίζει και ζωή της προσφέρει με το ίδιο ακριβώς άγγιγμα. Μπορώ να ζήσω καλύτερα με λιγότερες μα βαθύτερες και τρυφερά διαλεγμένες ρίζες και σταθερές. Σήμερα μίλησα για 'κείνα που μπορώ και για όσα δεν αντέχω, όσο κι αν προσπάθησα το δεύτερο ν' αποφύγω.

Με τα καλά νέα ο πόνος αποδομήθηκε Σαν κομμάτια που πέσαν Σα σάρκες που ξεκόλλησαν στο άκουσμα της είδησης Αυτοπροσδιορισμός ο πόνος Έγινε χρόνος Ταυτότητα Δέρμα Και τώρα Σα να μην ξέρω τι να κάμω Σα να αποκαθορίστηκα Με τα καλά αυτά νέα

αυτογνωσία Archives

Q: Επικεφαλίδες

Γεννήθηκα άνθρωπος. Πως είναι δυνατόν να μην είμαι;

Q: Η συνειδητή μνήμη

Η συνειδητή μνήμη ένα παιγνίδι χωρίς κανόνες που νομίζεις πως κέρδισες μέχρι σε αόρατη στροφή να βγεις εκτός Οι σκέψεις μοιάζουν λευκός καπνός εφήμερες προδότρες Λόγια που αφήνουμε στην ακτή κι εξαφανίζει με δύο ξεπλυματιές το κύμα Βλέπω ευτυχία του κουτιού υποσχέσεις της στιγμής που ο χρόνος αναιρεί διαπραγματεύεται κι επαναπροσδιορίζει Βλέπω ανθρώπους τραυματισμένους ιστορίες παλιές να κουβαλούν στις πλάτες βάρη ασήκωτα που το σήμερα τους δυναστεύουν Βλέπω φόβους παντού φαντάσματα ζωές να αλυσοδένουν κάθε ελεύθερη έκφραση να φιμώνουν Βλέπω κι εσένα εγωιστή ως είσαι ακόμα να ρωτάς άσχετα γιατί τις ήττες σου δεν έμαθες ν' αντιμετωπίζεις Σου λέω αγαπημένο μου, βιάσου γιατί η ζωή σα σύννεφο μετατοπίζεται Συσσωρεύει υγρασία, ξεσπά Κι έπειτα χάνεται σα να μην υπήρξε ποτέ