Αποφεύγω τα δίπολα Το καλό και το κακό Το όμορφο και το άσχημο Στο νου μου συχνά επικρατεί Μια νοητή έννοια αγάπης Κι ό,τι αυτήν μάχεται Εχθρό της ζωής αποτελεί

Σήμερα θα μιλήσω για αυτά που μπορώ, κι όχι για 'κείνα που δεν αντέχω. Μπορώ σπάνια τη σιωπή μου να κοιτάζω κατάματα γιατί συχνά με τυφλώνει η λάμψη της. Μπορώ τις συζητήσεις τις αληθινές, εκείνες που αρχή, μέση και τέλος δε γνωρίζουν και στις οποίες απουσιάζουν η ιδιοτέλεια και η σκοπιμότητα. Μπορώ τους ανθρώπους που με τα χρόνια απλώνουν και ανοίγουν τις ψυχούλες τους με γνώμονα την αλήθεια προς τον εαυτό και το περιβάλλον. Μπορώ με την αγάπη να δακρύζω όσο και με τον πόνο, γνωρίζοντας πως γεννιούνται από την ίδια μήτρα. Μπορώ κι επιθυμώ τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και στην κάθε οντότητα που αποκλίνει από τα κεκτημένα ή τις επιλογές μου. Μπορώ τα καθεστώτα ισότητας, αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης. Εκείνα όπου κάθε μορφής εξουσία και ιεραρχία είναι ανεπιθύμητη. Μπορώ όσους γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν αντί να επιτεθούν όταν η μάχη δεν ενέχει καμία ουσιαστική χρησιμότητα. Μπορώ στον ήλιο να χάνομαι που τη θάλασσα εξατμίζει και ζωή της προσφέρει με το ίδιο ακριβώς άγγιγμα. Μπορώ να ζήσω καλύτερα με λιγότερες μα βαθύτερες και τρυφερά διαλεγμένες ρίζες και σταθερές. Σήμερα μίλησα για 'κείνα που μπορώ και για όσα δεν αντέχω, όσο κι αν προσπάθησα το δεύτερο ν' αποφύγω.

Με τα καλά νέα ο πόνος αποδομήθηκε Σαν κομμάτια που πέσαν Σα σάρκες που ξεκόλλησαν στο άκουσμα της είδησης Αυτοπροσδιορισμός ο πόνος Έγινε χρόνος Ταυτότητα Δέρμα Και τώρα Σα να μην ξέρω τι να κάμω Σα να αποκαθορίστηκα Με τα καλά αυτά νέα

Κι ας πούμε πως κατάφερνα ν' ανέβω στη σκηνή και να 'χω τα φώτα όλου του κόσμου στραμμένα πάνω μου Τότε θα με τελείωνε θαρρώ η συνειδητοποίηση πως δεν προφταίνω πια όσο κι αν τρέξω να γυρίσω πίσω και να δω για μια τελευταία φορά από τη θέα του εξώστη

Γι' αυτό μοχθώ Στο συνειδητό χρόνο που 'χω διανύσει; Να συντηρώ μια ανάμνηση; Μια καρφίτσα Αντίκα σκουριασμένη στο πέτο Πιο ορατή, πιο εμφανής Από ελέφαντα που βαδίζει σε νεκρή πεδιάδα Η αντίσταση της συνήθειας Είναι το φρένο στο κατώφλι της πύλης προς την ελευθερία

Υπάρχουν κάτι λέξεις-ταμπού Που καθώς γλιστρούν πάνω στο σάλιο της γλώσσας σου Μάγουλα κοκκινίζουν και φρύδια ανυψώνονται Υπάρχει κι ένας φόβος, μάλλον συνεχής Μήπως στην κοινωνική εικόνα τέτοιες λέξεις χρεωθείς Εκτός κι αν είσαι ποιητής Αγαπούμε την τέχνη με όρους Με συλλογικές θεωρίες καθωσπρεπισμού που όρια θέτουν Στη σύλληψη και την αντίληψη Η ελευθερία του λόγου είναι πρωτίστως εσωτερική κατάκτηση Με λέξεις κι ευθύνες ευρύτερες να τη συνοδεύουν Μα, ελαχιστοποιημένες τις ευαισθησίες του σμιλευμένου αυτιού Ο φόβος καταπιέζει Η αγάπη απλώνει Ο θυμός απαιτεί Η ελπίδα προσδοκά Η ζωή κυλά Ο θάνατος περιμένει

Σβήνει ξανά η μέρα Στο κρύο δωμάτιο Ένα γυάλινο κουτί συγκρατεί όσα Μια λεπτή φωνούλα μου ψιθυρίζει Δε νιώθω πια Όλα το κουτί τα κράτησε Κι εγώ χαζεύω Ψυχή και σωθικά Να τρεμοπαίζουν πανικόβλητα Στην εύθραυστη φυλακή τους

Οι ενοχές θα μας φάνε σύντροφε Να μου το θυμάσαι Μας τις δίδαξαν Και τις κατάπιαμε Σχεδόν αμάσητες Οι ενοχές των ρόλων Του καλού και του κακού Που μόνο τους 'καλούς' απασχολούν Ο καλός άνθρωπος Ο καλός πολίτης Ο καλός εραστής Ο καλός εργαζόμενος Ο καλός γονέας Ο κακός λύκος είναι Ο πρώτος εφιάλτης που θυμάμαι να είδα Πρέπει να ήμουν τεσσάρων Έκτοτε Τους 'κακούς' λύκους τους αγάπησα Τους 'καλούς' ανθρώπους Δεν το κατόρθωσα ακόμα

αυτογνωσία Archives

Q: Κίνηση (μέρος β)

Το ταξίδι της εσωτερικής ελευθερίας ενέχει κάποια βία μόνον ως πέρασμα Το μονοπάτι της συνείδησης περιέχει όση οδύνη χρειάζεται για να επέλθει η υπέρβαση αυτής Ο δρόμος της γαλήνης περιλαμβάνει βάρη ασήκωτα έως εκείνα ν' απελευθερωθούν Η κίνηση κοινός παρονομαστής Τα στάδια ατελεύτητα Ο προορισμός άγνωστος και πιθανώς δια παντός δυσόρατος Κι εμείς το χρόνο δημιουργήσαμε Μιαν αντίστροφη μέτρηση που φοβούμαστε περισσότερο από το παρόν και την ύπαρξή μας Κι εγώ ως μονάδα δεν υπάρχω επιβεβαιώνοντας Ορίζοντας την κίνηση που χώρο και χρόνο δε φοβάται