Μου πήρε τρεις μήνες να σ' επισκεφθώ Τρεις μήνες να σου πω πως είναι όλα καλά Πως μου λείπεις και πως σου μιλάω καθημερινά στο νου μου Κι έπειτα αγγίζω εκείνο το δάκρυ που αρνείται να κυλήσει και μένει σταγόνα υγρή που ξαπλώνει αναπαυτικά το βάρος της στο βλέφαρο Σ' αγαπώ σου λέω Σ' αγαπώ Πάντα θα σ' αγαπώ Και θα σε βλέπω στον καθρέφτη Σε κάθε μου ρυτίδα ένα κομμάτι σου Σε κάθε μου στεναγμό ο χαμός σου Ακατανόητος Ασυγχώρητο στοιχείο της ανήμπορης να αποτρέψει τη φθορά κατασκευής μας Μου θυμίζει τη φθαρτότητα τον επικείμενο θάνατο μου ο θάνατος σου Και είναι βάρος ασήκωτο τούτο το δίδυμο Ο κύκλος της συμφοράς και της θύμησης Της απώλειας και της αντίληψης Από που ήρθες και γιατί έφυγες; Για που έφυγες; Τι είμαι και τι θα γίνω όταν πια δε θα είμαι;

Έχω έναν ελεγκτή που σημεία και τέρατα ζυγίζει μ' ένα μέτρο κομμένο στη δική του τάχα διορατική ματιά Έχω κι έναν φροντιστή που την κακία μεταφράζει σε πόνο στο νου του Και να που συγχωρεί τη σφαίρα που το κρέας διαπερνά και το φως αγκαλιάζει σφιχτά Έχω κι έναν καλικάντζαρο έναν παλιάτσο που γελάει πότε με την αδεξιότητά του πότε με τα πάθη του πότε με τους δήθεν θριάμβους πότε με το φεγγάρι Έχω κι εμένα που στον ορίζοντα πάντα βρίσκομαι Άφταστη στέκω μακριά και πάντα εμπρός μου πότε να φαίνομαι πότε να σβήνω Και πόσος ακόμα ορίζοντας; Και με τι μέτρο;

Κατάπια ένα κασετόφωνο κι έκτοτε ακατάπαυστα μιλώ Επαναλαμβάνω λόγια άλλων σε διαφορετικούς καιρούς και συγκυρίες Αρνούμαι πεισματικά το κασετόφωνο να σπάσω Μα γνωρίζω πως μια μέρα η μπαταρία του θα ξελιγωθεί Και τρέμω ξέρεις κείνη τη μέρα που μόνο λόγια δικά μου θα μπορώ πια να λαλήσω

Φεύγω τις νύχτες, δραπετεύω απ' τη ζωή γλιστρώντας έξω από μισάνοιχτο παράθυρο και βολοδέρνω μες του δρόμου τη σιωπή μες του ονείρου το αχανές δωμάτιο Οι μέρες μοιάζουν, διάφανες περνούν όταν φιγούρες κάποιων άλλων υποδύομαι κι οι ώρες μακρινές θωρούν όσο απ' τον πυρήνα μου απομακρύνομαι Οι γύρω να με νιώσουν δε μπορούν Σαν εξηγώ τις αποδράσεις μου γελούν μα, δεν πειράζει, μου αρκεί σαν με ακούν το τίποτα να διηγούμαι κι απορούν

Σαν τον καθρέφτη σου κοιτάς και απορείς διάλογο με τον εαυτό αποπειράσου Προσπάθησες άραγε ποτέ σου για να δεις πέρα από τις αλυσίδες που απ' ανέκαθεν φορείς; Ταγέρ, κοστούμια, παντελόνια και καλσόν Θάνατος γύρω και στο πιάτο σου ζαμπόν ώσπου μια μέρα αξημέρωτη θυμήθηκες πως για δυο ένδοξες πατούσες ξεπουλήθηκες Τώρα γυρίζεις στο σκοτάδι μονάχος μέσα στην άγνοια του φαίνεσθαι και χάνεσαι δίχως ουσία, δίχως βάπτισμα πυρός όσο απ' τη μικρή σου τη ζωή απομακρύνεσαι

Με τα καλά νέα ο πόνος αποδομήθηκε Σαν κομμάτια που πέσαν Σα σάρκες που ξεκόλλησαν στο άκουσμα της είδησης Αυτοπροσδιορισμός ο πόνος Έγινε χρόνος Ταυτότητα Δέρμα Και τώρα Σα να μην ξέρω τι να κάμω Σα να αποκαθορίστηκα Με τα καλά αυτά νέα

Κι ας πούμε πως κατάφερνα ν' ανέβω στη σκηνή και να 'χω τα φώτα όλου του κόσμου στραμμένα πάνω μου Τότε θα με τελείωνε θαρρώ η συνειδητοποίηση πως δεν προφταίνω πια όσο κι αν τρέξω να γυρίσω πίσω και να δω για μια τελευταία φορά από τη θέα του εξώστη

Γι' αυτό μοχθώ Στο συνειδητό χρόνο που 'χω διανύσει; Να συντηρώ μια ανάμνηση; Μια καρφίτσα Αντίκα σκουριασμένη στο πέτο Πιο ορατή, πιο εμφανής Από ελέφαντα που βαδίζει σε νεκρή πεδιάδα Η αντίσταση της συνήθειας Είναι το φρένο στο κατώφλι της πύλης προς την ελευθερία

Μη με ρωτάς Πόσοι φύγανε Σε τούτο πάνω το στρώμα Μη με ρωτάς Γιατί μου θυμίζεις Πως θα χαθώ μια μέρα Κι όχι τίποτ' άλλο Θέλω να χαθώ Πάνω σ' ένα στρώμα λευκό Περισσότερο γαλήνιο Παρά άνετο

ανασκόπηση Archives

Q: Κίνηση (μέρος β)

Το ταξίδι της εσωτερικής ελευθερίας ενέχει κάποια βία μόνον ως πέρασμα Το μονοπάτι της συνείδησης περιέχει όση οδύνη χρειάζεται για να επέλθει η υπέρβαση αυτής Ο δρόμος της γαλήνης περιλαμβάνει βάρη ασήκωτα έως εκείνα ν' απελευθερωθούν Η κίνηση κοινός παρονομαστής Τα στάδια ατελεύτητα Ο προορισμός άγνωστος και πιθανώς δια παντός δυσόρατος Κι εμείς το χρόνο δημιουργήσαμε Μιαν αντίστροφη μέτρηση που φοβούμαστε περισσότερο από το παρόν και την ύπαρξή μας Κι εγώ ως μονάδα δεν υπάρχω επιβεβαιώνοντας Ορίζοντας την κίνηση που χώρο και χρόνο δε φοβάται