Κάθε μέρα ξυπνάω σε μια νέα πραγματικότητα με σταθερές οθόνες νέες αυγές και σούρουπα Βρίσκομαι να τρέχω ξοπίσω από τις αλλαγές κι εκείνες κάπου κάπου να σταματούν και να κοντοστέκονται κοιτώντας με από μακριά να τρέχω ξεψυχισμένη τόσο πίσω μα στο παρά πέντε γελώντας Δεν ξέρω αν πενθώ ή αν ζηλεύω την ηρεμία και τη γαλήνη του κενού που μήτε φως μήτε ήχος μπορεί να διακόψει Παρατηρητής τυφλός και κωφός μέσα και γύρω ισορροπώντας οριακά στο κέντρο μιας τραμπάλας ετοιμόρροπης με μόνο δύο επιλογές Να πέσω ή να ξυπνήσω

Όσο βαδίζω στο χρόνο ανακαλύπτω κι ακούω περισσότερο τις εσωτερικές μου φωνές Μου λένε να μη σκύβω το κεφάλι σε συνθήκες δυσμενείς, σε ανθρώπους που να εξουσιάζουν αρέσκονται επειδή τη γλύκα της συνύπαρξης δε γνώρισαν Μου λένε να μη σταματήσω να ελπίζω Να ψάχνω πάντα τρόπους τη διαμονή μου σε τούτο τον κόσμο να την κάμω ουσιαστική και ενδιαφέρουσα για εμένα και για όσους επιθυμήσω και μου επιτρέψουν τούτο το μοίρασμα προσπαθώντας να αναγνωρίζω, να διατηρώ και να προστατεύω τα ζωτικά μου όρια πρώτα από μέσα προς τα έξω κι έπειτα από έξω προς τα μέσα Μου λένε να μην ακούω πια τις φοβισμένες φωνές των υποταγμένων Εκείνων που τις αόρατες τους αλυσίδες επέλεξαν και τάχθηκαν απέναντι σε εκείνους που ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια, και άλλα τιμήματα Παρά τις διαφορετικές τους ανάγκες, μα και την κοινή τους πορεία προς το θάνατο Μου λένε πως ίσως τελικά η ζωή κι ο χρόνος να χάνουν κάθε νόημα όταν σπαταλώνται Άλλωστε πόσες μακρόβιες ζωές περατώθηκαν υπό την απουσία ενός ειλικρινούς διαλόγου με το εγώ Μου λένε να προσπαθώ να μην κρίνω τον σταυρό που στον καθένα μας φορτώθηκε πριν το σημείο που φτάνει η μνήμη του μα να στέκω αμείλικτη σαν, με τον ίδιο αυτό σταυρό, ο βασανιζόμενος άδικα τους γύρω του προσπαθεί να διαλύσει Μου λένε πως οι εντυπωσιασμοί και οι επιφάνειες είναι απαραίτητο να φέγγουν όταν απουσιάζει η ουσία, κι αντίστροφα Μόνο που η ουσία δε φέγγει Αντίθετα, όσο βαθαίνει σκοτεινιάζει Μου λένε πως η πίστη είναι χρήσιμη όταν υπηρετεί τους ανθρώπους κι όχι το αντίστροφο καθώς, τότε, η πίστη μετατρέπεται σε χειραγώγηση και ο άνθρωπος σε άβουλο και συχνά επικίνδυνο ον Μου λένε πως όταν αισθάνομαι να μ' αγαπούν κι όταν αισθάνομαι προδομένη δεν είναι παρά μια ερμηνεία που δε μου ανήκει στ' αλήθεια Και πως όταν αφήνομαι στην αγάπη δεν υπάρχει τρόπος να αδικήσω ή να αδικηθώ Μου λένε πως θέλουν να μάθουν να σωπαίνουν μα δεν γνωρίζουν πως Κι έτσι περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια Κι εκείνες οι φωνές διαρκώς σ' άλλον άνθρωπο απευθύνονται Η στασιμότητα δεν είναι μήτε επιλογή, μήτε αλήθεια Είναι μια επινόηση που ζητά την ανύπαρκτη ασφάλεια του μετά ενόσω το τώρα χάνεται

Μου πήρε τρεις μήνες να σ' επισκεφθώ Τρεις μήνες να σου πω πως είναι όλα καλά Πως μου λείπεις και πως σου μιλάω καθημερινά στο νου μου Κι έπειτα αγγίζω εκείνο το δάκρυ που αρνείται να κυλήσει και μένει σταγόνα υγρή που ξαπλώνει αναπαυτικά το βάρος της στο βλέφαρο Σ' αγαπώ σου λέω Σ' αγαπώ Πάντα θα σ' αγαπώ Και θα σε βλέπω στον καθρέφτη Σε κάθε μου ρυτίδα ένα κομμάτι σου Σε κάθε μου στεναγμό ο χαμός σου Ακατανόητος Ασυγχώρητο στοιχείο της ανήμπορης να αποτρέψει τη φθορά κατασκευής μας Μου θυμίζει τη φθαρτότητα τον επικείμενο θάνατο μου ο θάνατος σου Και είναι βάρος ασήκωτο τούτο το δίδυμο Ο κύκλος της συμφοράς και της θύμησης Της απώλειας και της αντίληψης Από που ήρθες και γιατί έφυγες; Για που έφυγες; Τι είμαι και τι θα γίνω όταν πια δε θα είμαι;

Έχω έναν ελεγκτή που σημεία και τέρατα ζυγίζει μ' ένα μέτρο κομμένο στη δική του τάχα διορατική ματιά Έχω κι έναν φροντιστή που την κακία μεταφράζει σε πόνο στο νου του Και να που συγχωρεί τη σφαίρα που το κρέας διαπερνά και το φως αγκαλιάζει σφιχτά Έχω κι έναν καλικάντζαρο έναν παλιάτσο που γελάει πότε με την αδεξιότητά του πότε με τα πάθη του πότε με τους δήθεν θριάμβους πότε με το φεγγάρι Έχω κι εμένα που στον ορίζοντα πάντα βρίσκομαι Άφταστη στέκω μακριά και πάντα εμπρός μου πότε να φαίνομαι πότε να σβήνω Και πόσος ακόμα ορίζοντας; Και με τι μέτρο;

Κατάπια ένα κασετόφωνο κι έκτοτε ακατάπαυστα μιλώ Επαναλαμβάνω λόγια άλλων σε διαφορετικούς καιρούς και συγκυρίες Αρνούμαι πεισματικά το κασετόφωνο να σπάσω Μα γνωρίζω πως μια μέρα η μπαταρία του θα ξελιγωθεί Και τρέμω ξέρεις κείνη τη μέρα που μόνο λόγια δικά μου θα μπορώ πια να λαλήσω

Φεύγω τις νύχτες, δραπετεύω απ' τη ζωή γλιστρώντας έξω από μισάνοιχτο παράθυρο και βολοδέρνω μες του δρόμου τη σιωπή μες του ονείρου το αχανές δωμάτιο Οι μέρες μοιάζουν, διάφανες περνούν όταν φιγούρες κάποιων άλλων υποδύομαι κι οι ώρες μακρινές θωρούν όσο απ' τον πυρήνα μου απομακρύνομαι Οι γύρω να με νιώσουν δε μπορούν Σαν εξηγώ τις αποδράσεις μου γελούν μα, δεν πειράζει, μου αρκεί σαν με ακούν το τίποτα να διηγούμαι κι απορούν

Σαν τον καθρέφτη σου κοιτάς και απορείς διάλογο με τον εαυτό αποπειράσου Προσπάθησες άραγε ποτέ σου για να δεις πέρα από τις αλυσίδες που απ' ανέκαθεν φορείς; Ταγέρ, κοστούμια, παντελόνια και καλσόν Θάνατος γύρω και στο πιάτο σου ζαμπόν ώσπου μια μέρα αξημέρωτη θυμήθηκες πως για δυο ένδοξες πατούσες ξεπουλήθηκες Τώρα γυρίζεις στο σκοτάδι μονάχος μέσα στην άγνοια του φαίνεσθαι και χάνεσαι δίχως ουσία, δίχως βάπτισμα πυρός όσο απ' τη μικρή σου τη ζωή απομακρύνεσαι

Με τα καλά νέα ο πόνος αποδομήθηκε Σαν κομμάτια που πέσαν Σα σάρκες που ξεκόλλησαν στο άκουσμα της είδησης Αυτοπροσδιορισμός ο πόνος Έγινε χρόνος Ταυτότητα Δέρμα Και τώρα Σα να μην ξέρω τι να κάμω Σα να αποκαθορίστηκα Με τα καλά αυτά νέα

Κι ας πούμε πως κατάφερνα ν' ανέβω στη σκηνή και να 'χω τα φώτα όλου του κόσμου στραμμένα πάνω μου Τότε θα με τελείωνε θαρρώ η συνειδητοποίηση πως δεν προφταίνω πια όσο κι αν τρέξω να γυρίσω πίσω και να δω για μια τελευταία φορά από τη θέα του εξώστη

Γι' αυτό μοχθώ Στο συνειδητό χρόνο που 'χω διανύσει; Να συντηρώ μια ανάμνηση; Μια καρφίτσα Αντίκα σκουριασμένη στο πέτο Πιο ορατή, πιο εμφανής Από ελέφαντα που βαδίζει σε νεκρή πεδιάδα Η αντίσταση της συνήθειας Είναι το φρένο στο κατώφλι της πύλης προς την ελευθερία