Άν θρωποι
Η ηλικία μου δε με καθορίζει
Το φύλο μου δε με χαρακτηρίζει
Η όψη μου δεν έχει σημασία
Σε έναν ανθρωποκρατούμενο κόσμο που φλέγεται
Το μόνο που ίσως σημαίνει κάτι
Είναι η ανθρωπιά
Σεπτέμβριος 2021
Προσωρινός αποχαιρετισμός
Φύγε καλή μου μανούλα
Μην περιμένεις άλλο να μεγαλώσουμε
Δεν αντέχω να υποφέρεις
Είναι η μόνη μου σκέψη τούτη
Αλάτι
Αλάτι ψιλό
το λευκό στα μάτια μου ζεματίζει
Αλάτι χοντρό
τις πληγές στα σωθικά μου διαβρώνει
Εις το επανιδείν μαμά
Ο απογευματινός ουρανός σήμερα ήταν μωβ, το αγαπημένο χρώμα της μαμάς
Σήμερα πήρε κι εκείνη το ίδιο τρένο με τον Μίκη
Ο θάνατος μέσα μου
Σιωπή κυριαρχεί στο σπίτι του πεθαμένου
Γαλήνη νεκρική και βουβός πανικός
Πνιγμένα δάκρυα γκρεμίζονται στις αυστηρές χαραμάδες των ανοιχτών ματιών
Αύγουστος 2021
Αποσύνθεση
Τι κι αν τα κόκαλα ελαφραίνουν
το δέρμα αδυνατίζει και ωχραίνει
μαλλιά και δόντια πέφτουν
όπως οι παραγινωμένοι καρποί από το δέντρο τους
Αγωνία
Η αγωνία διαπέρασε το δέρμα με ευκολία
Εισήλθε και ρίζωσε στα κόκαλα
Πότε με γλείφουν και πότε με τσιμπάνε τα μαχαίρια της