Διαβάζω σχεδόν καθημερινά κείμενα μίσους εκατέρωθεν. Στο νου μου είναι πραγματικά λυπηρός ο κόσμος καθώς, στο λίγο που έχω δει από αυτόν, επικρατεί μια πλειοψηφία που χαρακτηρίζεται από ανόητο και πιθανώς ασυνείδητο μίσος, κακία και οχετό. Και η καρδιά μου σπάει όταν αυτό που βλέπω να προσφέρεται ως τάχα κοινωνική 'σανίδα σωτηρίας' από το παραπάνω αποτελείται κυρίως από μια ζαλισμένη κι οργισμένη επανάσταση που σέρνει τα πόδια της και αυτοκαταδικάζεται να λήξει με το χαμό των πεφωτισμένων μελών της.

Γιατί η έκφρασή μας έχει καταλήξει καθημερινά να θυμίζει ένα οργισμένο πλήθος στο Κολοσσαίο όπου όλοι σχεδόν στέκουμε μ' έναν αντίχειρα σε ετοιμότητα κυρίως για να καταδικάσουμε, είτε κάποια κατάσταση, είτε κάποιον άνθρωπο, είτε κάποιον διπλανό υποστηρικτή του; Μα αλήθεια, ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, πόσες γκρίζες ζώνες χάνονται, ασπρίζουν ή μαυρίζουν, σε τούτη την πόλωση που τόσο οικειοθελώς συμμετέχουμε; Δεν είναι όλες οι μάχες υπαρκτές. Κάποιες είναι κατασκευάσματα παραπλάνησης και χειραγώγησης. Ας διαλέγουμε συνετά, σε αυτές τις γρήγορες εξελίξεις, εκείνες που πραγματικά υπάρχει νόημα να δοθούν.

Η θάλασσα ενώνει στο χρόνο τόσα μέρη στην επαφή της με την ακτή Γεμίζει την άμμο με πετράδια ιστορίες που ειπώθηκαν που κάνεις δε διάβασε και που ένας τυχοδιώκτης περαστικός επιθύμησε να κρατήσει κρυφές από τον κόσμο

Θέλω να ζήσω κοντά στη φύση Αισθάνομαι πως θα μου λείψεις Το φεγγάρι είναι τεράστιο απόψε Σα να εσωκλείει την καύλα μου Νομίζω πως έχω εκφράσει ένα κομμάτι μου δικό σου Οι δύο εβδομάδες σα δύο μήνες μοιάζουν Η', εγώ, έτσι τους αντιλαμβάνομαι;

Εγώ να θυμάμαι τους ναούς και το Κιότο πίσω στην θέση του Κι εμείς, τι κάμουμε εδώ;

8.32 ακριβώς. Παντζούρια κλειστά. Ακούω τον αγαπημένο τρελό να διέρχεται. Τον φαντάζομαι όπως τον έχω αποτυπώσει: αδύνατος ροκ τυπάς με τζιν και t-shirt, κι ένα ξανθό ανάκατο καρεδάκι. Κάποιες μέρες θα τον πετύχεις σιωπηλό, να περπατάει στο δρόμο με μια μπαφάρα δίφυλλη στο χέρι, κι άλλες να ουρλιάζει εξαπολύοντας βρισιές σε όποιον βρίσκεται γύρω του σε ντο δίεση. Είμαι σίγουρη πως και τώρα την πίνει καθώς, φωνάζει μεν με υποτονικό τσαμπουκά σε σκυλιά κι ανθρώπους μα, δεν άκουσα ούτε μια βρισιά. Η Παναγία τη γλίτωσε για τώρα. Έχω σταμπάρει δύο γείτονες που συχνά βγαίνουν στα μπαλκόνια και τον βρίζουν πίσω. Ευτυχώς που τα μονόπρακτα δίνουν ζωή στη γειτονίτσα μας. Τον αγαπώ αυτό τον τύπο. Τον αγαπώ γιατί μου θυμίζει πως μέσα μου είμαι αγρίμι, και πως η κοινωνική απελευθέρωση έχει πολλαπλές εκφάνσεις. Και η δική του μου αρέσει γιατί φαίνεται αγνή, καθαρή και ντόμπρα. Κοινωνικό στάτους δε γνωρίζει. Το ίδιο θα βρίσει εσένα, το ίδιο εμένα, το ίδιο τον τάδε καλτσοβιομήχανο, που θα έλεγε κι ένας παλιός φίλος. Πόσο θα γούσταρα να πάμε παρέα σε μια δήθεν χάι κλας εκδήλωση. Να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Να υπενθυμίσει και στους άλλους, αυτούς που το έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ, την ανθρώπινή τους υπόσταση. Τη φύση τους εκείνη που ‘χουν θάψει κάτω από τα τούλια, τις γραβάτες και τα καλογυαλισμένα παπούτσια τους.

Κάποιες φορές η ανάγκη απομόνωσης με οδηγεί σε μέρη πολυσύχναστα, να πίνω και να παρατηρώ. Λένε πως η χειρότερη μοναξιά είναι εκείνη που μπορεί να αισθανθεί κάποιος όταν βρίσκεται με θόρυβο και κόσμο. Γι' αυτό, τις μοναχικές στιγμές φροντίζω να κάθομαι απόμερα, σε ασφαλή απόσταση, προστατεύοντας τον ζωτικό χώρο, τον δικό μου και των άλλων. Φοβούμαι βλέπεις μην κολλήσω μοναξιά, παραιτηθώ και χαθώ πριν την ώρα μου. Ακούω διάσπαρτες κουβέντες από δω κι από κει που, μια στο τόσο, με έναν μαγικό τρόπο για κάποια δευτερόλεπτα συντονίζονται κι αποκτούν ένα μυστικό συνδυαστικό νόημα που δεν υπάρχει ο χρόνος και η συγκέντρωση για να παρατηρηθεί σε άλλη περίπτωση. Στα δευτερόλεπτα σιωπής στρέφω την προσοχή μου στο θρόισμα των καταπράσινων στο φως φύλλων από το δέντρο που γενναιόδωρα μου προσφέρει τη σκιά του, κρύβοντας τον καυτό ήλιο κι επιτρέποντάς μου την ορατή απόλαυση του απέραντου γαλάζιου. Η οπτική πανδαισία μαζί με το απαλό αεράκι συνθέτουν μια εσωτερική γαλήνη στην οποία θέλω μόνο να βουλιάξω και να αναπαυθώ. Σκέφτομαι πως η αποτυχία μας χαράχτηκε σε κείνο το άδειο μεταλλικό κάθισμα στη γωνία του μαγαζιού που, το ψήνει ο ήλιος ώρες τώρα και, στέκει εκεί αδύναμο να φιλοξενήσει ζωή δίχως να τη ζεματίσει έπειτα από την πολύωρη αναμονή του στο δικό του πύρινο μαρτύριο. Σε κείνο το κάθισμα που δεν έχει τίποτα να μοιραστεί. Εκείνο που μήτε τραπέζι έχει, μήτε μπίρα, μήτε εμφανή λόγο ύπαρξης.

Συνειρμοί Archives

Q: Όχι άλλη μια

Σε τούτη τη γη κάποιοι θα έκαμαν σχεδόν τα πάντα για να κρατήσουν την αγαπημένη τους στη ζωή. Κι είναι και οι άλλοι, εκείνοι που τη σπάνε στο ξύλο, τη στραγγαλίζουν, την πετάνε στο γκρεμό, τη μαχαιρώνουν. Κοινωνικό φαινόμενο με πολύ γερές πατριαρχικές και ιδιοκτησιακές ρίζες στην οπισθοδρομική και συντηρητική χώρα που ζούμε. Κρίση αντιληπτική και υπαρξιακή. Μια μέρα δε θα χωράτε όμως. Μια μέρα κάθε κακοποιητής στο κοινωνικό περιθώριο και το σκοτάδι που του αναλογεί. Και του αναλογεί. Ας μην τους δικαιολογούμε και ας μην κανονικοποιούμε άλλο τη βία. Όσο κι αν κακοποιηθήκαμε ή μη, άθελα ή ηθελημένα, στα παιδικά μας χρόνια, όσο κι αν κουβαλάμε ένα σκοτάδι αμάσητο, ξένο, ένα χρέος έχουμε ερχόμενοι σε τούτο τον κόσμο: να προσπαθούμε σε κάθε ανάσα να γινόμαστε άνθρωποι ανοιχτοί, να προάγουμε τη συνύπαρξη εκείνη που δεν εμπεριέχει καταπιέσεις και εξουσίες.

Q: Το μικρό ψάρι

Ένα μικρό ψάρι ξηράς κολυμπούσε πάνω στην πετσέτα μου κι εγώ χαμένη το κοιτούσα τον ήλιο να καταπίνει μέσα στο παχύ σκοτάδι του

Q: Ρωγμές (μέρος β)

Αγαπώ αυτά τα παλιά παντζούρια Τα γεμάτα ουλές παραθυρόφυλλα που βάφτηκαν άτσαλα σε μια προσπάθεια καλλωπισμού τους και στάξανε οι μπογιές στα τζάμια σαν δάκρυα λευκά που όταν κοιτάμε τον ουρανό από μέσα τους κλαίνε μαζί μας άθελά τους