Αλάτι ψιλό το λευκό στα μάτια μου ζεματίζει Αλάτι χοντρό τις πληγές στα σωθικά μου διαβρώνει Έχασα τη μάνα μου σ’ ένα λευκό σεντόνι και πάω να την βρω Πλησιάζω σε κάθε δευτερόλεπτο Αλάτι ψιλό από τη γεύση μου λείπει Αλάτι χοντρό κάτω από σκληρά πέλματα μια να τα τρυπάει, μια να τ’ αψηφά Έχασα τη μάνα μου Πόνος τελεστικών γεγονότων που όρια κι αντοχές μετρούν Και πάω να τη βρω κοιτάζοντας επίμονα μια γραμμική αναπαράσταση στην αντανάκλαση της λίμνης Αλάτι ψιλό λούζει τα μαλλιά μου και χύνεται στις εσοχές ανάμεσα στα μάτια Αλάτι χοντρό χτυπά σα χαλάζι τ’ απλωμένα στο τραπέζι σωθικά μου Έχασα τη μάνα μου Έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω Πάω να τη βρω

Τι κι αν τα κόκαλα ελαφραίνουν το δέρμα αδυνατίζει και ωχραίνει μαλλιά και δόντια πέφτουν όπως οι παραγινωμένοι καρποί από το δέντρο τους κι όλα τα μέρη σταδιακά φαίνεται να εγκαταλείπουν το σώμα που τόσο ευλαβικά τα φιλοξένησε για μια ολόκληρη, ή όχι τόσο, ζωή Παρατηρώντας την πνοή να ξεγλιστρά θα μπορούσε κανείς να πει πως με το βάθος του γήρατος μοιάζει ν' αυξάνεται η βαρύτητα Ίσως το σώμα επιτρέπει περισσότερο στα βάρη του να πέσουν Ίσως να έλκεται περισσότερο από τον πυρήνα της γης σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποχώρησης από κάθε σκοτεινό και λερωμένο εδώ Ίσως εκείνο το κομμάτι το κουρασμένο, το ταλαίπωρο να διψά για λίγη ανάπαυλα και ζητά να απλώσει κατάχαμα το ζαρωμένο δέρμα του Ίσως η ψυχή να απαιτεί την ανεξαρτησία της την ύστατη απελευθέρωση από το αδύναμο και συνάμα ατίθασο σώμα που δεν υπακούει πια στις εντολές της Ίσως πάλι του ζητά να σταματήσει επιτέλους να παλεύει ν' αφεθεί στη γαλήνη της χρυσαφένιας σκόνης Και το σώμα ωριμάζοντας να ενδίδει σε μια πτώση τρυφερή που μοιάζει με τον χορό μιας ώριμης πικραλίδας που σαν φυσήξει μονομιάς διαχέεται στον αέρα σε μικρότερα μέρη Σκορπίζει ακατάστατα στο χώμα κι εκεί διαλύεται Διανύει το τελεστικό της κατώφλι σ' ένα τελετουργικό σπειροειδές τρέφοντας το έδαφος προετοιμάζοντάς το για τον ερχομό της νέας ζωής

Η αγωνία διαπέρασε το δέρμα με ευκολία Εισήλθε και ρίζωσε στα κόκαλα Πότε με γλείφουν και πότε με τσιμπάνε τα μαχαίρια της Συχνά μέσα στη μέρα αισθάνομαι να χάνομαι Αφήνομαι να βουλιάζω αργά σ' έναν βούρκο από ζεστά περιττώματα Ελπίζω να πνιγώ, να εξαφανιστώ Μα μια στο τόσο κάποια γνώριμη φωνή με τραβάει πίσω στο οξυγόνο Μόλις επανέρχομαι ο κύκλος ξεκινάει ξανά Κι ελπίζω πως κάποια στιγμή η φωνή θα αργήσει να 'ρθει και θα προλάβω επιτέλους να διασκορπιστώ στη γλυκιά γαλήνη του τίποτα Στην απόλυτη σιωπηλή άπνοια

Σήμερα πήρα την πιο δύσκολη απόφαση που έχω κληθεί να πάρω μέχρι τώρα στη ζωή μου. Να αφαιρέσω μια ζωή. Κοίτα να δεις, σκέφτομαι, που τα ζωάκια, ενώ δεν μπορούν να αποφασίσουν για τη ζωή τους, είναι νόμιμο να θανατώνονται ως ύστατη επιλογή. Αντίθετα, οι άνθρωποι, που μπορούν οι ίδιοι να το αποφασίσουν, δεν έχουν το δικαίωμα να δώσουν τέλος στην οδύνη τους. Σκέφτομαι πως κοινωνικά οι άνθρωποι είμαστε καταδικασμένοι να υποφέρουμε μέχρι την τελευταία μας ανάσα, ακόμα κι αν δεν υπάρχει καμία ελπίδα, και η μοναδική συντροφιά προς το τέλος είναι πόνος και εξαθλίωση. Πριν 2 μήνες η γλυκιά Φρουφρού διαγνώστηκε με λοιμώδη περιτονίτιδα κι έκτοτε η πτώση ήταν βαθμιαία και εξουθενωτική για την ίδια. Την βλέπαμε να αδυνατίζει, να μην έχει ενέργεια, ο αιματοκρίτης της ήταν στον πάτο. Ενδιάμεσα, υπήρχαν διάφορες μέρες αναλαμπών, μα η γενική της εικόνα στο χρόνο έφθινε δραματικά. Είδα το Φρουφρούδι ανήμπορο. Κάποιες φορές μου νιαούριζε σα να θέλει κάτι να μου πει. Μα δεν μπορούσα να το ακούσω. Κάθε εβδομάδα στο γιατρό ήλπιζα να έχουμε καλά νέα για ανάκαμψη, ένα μικρό φως στον ορίζοντα. Τον τελευταίο μήνα εντοπίσαμε και ένα ογκίδιο (μάλλον καρκίνος μας είπανε) που δε μπορούσε να διερευνηθεί καθώς η Φρουφρούλα ήταν σε δύσκολη κατάσταση. Σήμερα πήγαμε για την εβδομαδιαία μας επίσκεψη, κι ούτε στιγμή δε σκέφτηκα πως θα είναι αυτή η μέρα που θα πρέπει να πάρω την δυσβάσταχτη απόφαση του αποχωρισμού. Φρουφρού μου, γλυκιά Φρουφρού μου, ξέρω πως δε θα διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο, μα, όπως σου είπα στο αυτάκι μέχρι να κοιμηθείς, θα σ’ αγαπώ πάντα και σου ζητώ συγγνώμη αν ήταν λάθος η απόφασή μου. Θα πορευθώ με το βάρος και την ευθύνη της. Προσπαθήσαμε καρδιά μου, το παλέψαμε. Προσπάθησες πολύ, το πάλεψες. Έπρεπε να σε απαλλάξω κοριτσούδι μου. Έπρεπε πλέον να αφήσω την ψυχούλα σου να πετάξει. Αγάπησες κι αγαπήθηκες κι αυτό είναι τεράστιο. Αντίο ηλιαχτίδα μου. Κοιμήσου γλυκά, μέχρι να ‘ρθω να σε βρω στο όποιο μετά. Στη μνήμη της πιο αξιαγάπητης στριφνούλας που θα λείψει... Φρουφρού R.I.P. 07.07.2021

Στη χώρα της δύουσας ελπίδας Τα πουλιά σιωπούν Ο ήλιος κρύφτηκε Πίσω από καπνούς κι ομίχλη Λουλούδια δε φυτρώνουν πια Μοναχά κάτι κάκτοι επιβιώνουν Θυμίζοντας πως Όταν σώνεται η ζωή Αυτό που μένει Είναι τ' αγκάθια

Μη με ρωτάς Πόσοι φύγανε Σε τούτο πάνω το στρώμα Μη με ρωτάς Γιατί μου θυμίζεις Πως θα χαθώ μια μέρα Κι όχι τίποτ' άλλο Θέλω να χαθώ Πάνω σ' ένα στρώμα λευκό Περισσότερο γαλήνιο Παρά άνετο

Θάνατος / Απώλεια Archives

Q: Προσωρινός αποχαιρετισμός

Φύγε καλή μου μανούλα Μην περιμένεις άλλο να μεγαλώσουμε Δεν αντέχω να υποφέρεις Είναι η μόνη μου σκέψη τούτη Ακόλουθα το φως σου ψυχή μου Πήγαινε εκεί όπου η οδύνη δε θα σ' αγγίζει πια Όχι άλλο σκοτάδι Όχι άλλο μαρτύριο Περίμενέ μας εκεί στο τέλος του τούνελ λίγο πριν την έξοδο Θα 'ρθουμε γλυκιά μου μανούλα Θ' αγκαλιαστούμε ξανά εκεί που ο πόνος χάνει κάθε υπόσταση εκεί που το νόημα της ύπαρξης ολοκληρώνεται εκεί που η ζωή παραδίνεται στο ανεξερεύνητο μετά

Q: Ο θάνατος μέσα μου

Σιωπή κυριαρχεί στο σπίτι του πεθαμένου Γαλήνη νεκρική και βουβός πανικός Πνιγμένα δάκρυα γκρεμίζονται στις αυστηρές χαραμάδες των ανοιχτών ματιών Αν κάτι επιθύμησα περισσότερο από την οριοθετημένη μου ύπαρξη είναι μια εσωτερική συμφιλίωση με τον φυσικό θάνατο Ο θάνατος δεν είναι σκληρός κι αμείλικτος Το σκληρό και το αμείλικτο αποτελούν ασήμαντες ανθρώπινες σκιάσεις και χρωματισμούς Ο θάνατος είναι το αντίβαρο Το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε για τα όμορφα βιώματα που συνόδευσαν την έμβια διαδρομή μας Λένε πως σαν πεθάνει κάποιος η ακοή του συνεχίζει να λειτουργεί για δυόμισι λεπτά Και μετράω τα σ' αγαπώ τα συγγνώμη τα σ' ευχαριστώ που με κουβάλησες τόσες φορές Τα θα ανταμώσουμε ξανά Πόσες ανάσες χωράνε σε δυόμισι λεπτά; Πόσες λέξεις προφταίνω να σου δώσω να πάρεις μαζί σου;

Q: Σε κρατούσα

Σε κρατούσα μα Ξεγλίστρησες από τις τρύπες Που 'χα στα χέρια μου Θα ορκιζόμουν πως ήταν εχθές Που πίναμε τσάι και γελούσαμε Και τώρα ένα αποτύπωμα στα πλακάκια Που αρνούμαι να καθαρίσω Μοναδικός σύνδεσμος Πύλη για να σε συναντώ