Μου πήρε τρεις μήνες να σ' επισκεφθώ Τρεις μήνες να σου πω πως είναι όλα καλά Πως μου λείπεις και πως σου μιλάω καθημερινά στο νου μου Κι έπειτα αγγίζω εκείνο το δάκρυ που αρνείται να κυλήσει και μένει σταγόνα υγρή που ξαπλώνει αναπαυτικά το βάρος της στο βλέφαρο Σ' αγαπώ σου λέω Σ' αγαπώ Πάντα θα σ' αγαπώ Και θα σε βλέπω στον καθρέφτη Σε κάθε μου ρυτίδα ένα κομμάτι σου Σε κάθε μου στεναγμό ο χαμός σου Ακατανόητος Ασυγχώρητο στοιχείο της ανήμπορης να αποτρέψει τη φθορά κατασκευής μας Μου θυμίζει τη φθαρτότητα τον επικείμενο θάνατο μου ο θάνατος σου Και είναι βάρος ασήκωτο τούτο το δίδυμο Ο κύκλος της συμφοράς και της θύμησης Της απώλειας και της αντίληψης Από που ήρθες και γιατί έφυγες; Για που έφυγες; Τι είμαι και τι θα γίνω όταν πια δε θα είμαι;

Καθαρίζουμε το έξω για να αδειάσουμε εκεί λίγο από το χάος που επικρατεί μέσα μας Δε σκουπίζω πια Τις πατημασιές σου πεισματικά κρατάω Έχω μαρκάρει την περίμετρο με ταινία και περιμένω με τη σκόνη το παπούτσι σου να σχηματιστεί Κι ύστερα το πόδι να χτυπήσει για ένα δευτερόλεπτο ξανά το σκονισμένο παρκέ Ν' ακούσω εκείνο τον ήχο που τη μαύρη σιωπή τρυπάει με μια ασημένια βελόνα κι αίμα σκορπάει στο έδαφος Έπειτα το πόδι σου χάνεται ξανά Πάλι σιγή σκοτεινιάζει το χώρο κι εγώ συνειδητοποιώ το γυάλινο κουτί ξανά τα σωθικά μου να παραμερίζει

Και τώρα που το νήμα κόπηκε Μου λείπεις απερίγραπτα Και πόσο όμορφο είναι αυτό Πόσο όμορφο είναι που μου λείπεις Πόσα σημαίνει Πόσα κουβαλάει στην ουσία του αυτό

Όταν τη σκέφτομαι αισθάνομαι κάτι να μου γρατσουνάει το λαιμό και το στέρνο Να, εδώ και κάτι σα ναυτία Σα να θέλω να αδειάσω τα σωθικά μου Και μια τρυφερότητα τόσο γλυκιά και τόσο άδεια

Αλάτι ψιλό το λευκό στα μάτια μου ζεματίζει Αλάτι χοντρό τις πληγές στα σωθικά μου διαβρώνει Έχασα τη μάνα μου σ’ ένα λευκό σεντόνι και πάω να την βρω Πλησιάζω σε κάθε δευτερόλεπτο Αλάτι ψιλό από τη γεύση μου λείπει Αλάτι χοντρό κάτω από σκληρά πέλματα μια να τα τρυπάει, μια να τ’ αψηφά Έχασα τη μάνα μου Πόνος τελεστικών γεγονότων που όρια κι αντοχές μετρούν Και πάω να τη βρω κοιτάζοντας επίμονα μια γραμμική αναπαράσταση στην αντανάκλαση της λίμνης Αλάτι ψιλό λούζει τα μαλλιά μου και χύνεται στις εσοχές ανάμεσα στα μάτια Αλάτι χοντρό χτυπά σα χαλάζι τ’ απλωμένα στο τραπέζι σωθικά μου Έχασα τη μάνα μου Έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω Πάω να τη βρω

Τι κι αν τα κόκαλα ελαφραίνουν το δέρμα αδυνατίζει και ωχραίνει μαλλιά και δόντια πέφτουν όπως οι παραγινωμένοι καρποί από το δέντρο τους κι όλα τα μέρη σταδιακά φαίνεται να εγκαταλείπουν το σώμα που τόσο ευλαβικά τα φιλοξένησε για μια ολόκληρη, ή όχι τόσο, ζωή Παρατηρώντας την πνοή να ξεγλιστρά θα μπορούσε κανείς να πει πως με το βάθος του γήρατος μοιάζει ν' αυξάνεται η βαρύτητα Ίσως το σώμα επιτρέπει περισσότερο στα βάρη του να πέσουν Ίσως να έλκεται περισσότερο από τον πυρήνα της γης σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποχώρησης από κάθε σκοτεινό και λερωμένο εδώ Ίσως εκείνο το κομμάτι το κουρασμένο, το ταλαίπωρο να διψά για λίγη ανάπαυλα και ζητά να απλώσει κατάχαμα το ζαρωμένο δέρμα του Ίσως η ψυχή να απαιτεί την ανεξαρτησία της την ύστατη απελευθέρωση από το αδύναμο και συνάμα ατίθασο σώμα που δεν υπακούει πια στις εντολές της Ίσως πάλι του ζητά να σταματήσει επιτέλους να παλεύει ν' αφεθεί στη γαλήνη της χρυσαφένιας σκόνης Και το σώμα ωριμάζοντας να ενδίδει σε μια πτώση τρυφερή που μοιάζει με τον χορό μιας ώριμης πικραλίδας που σαν φυσήξει μονομιάς διαχέεται στον αέρα σε μικρότερα μέρη Σκορπίζει ακατάστατα στο χώμα κι εκεί διαλύεται Διανύει το τελεστικό της κατώφλι σ' ένα τελετουργικό σπειροειδές τρέφοντας το έδαφος προετοιμάζοντάς το για τον ερχομό της νέας ζωής

Η αγωνία διαπέρασε το δέρμα με ευκολία Εισήλθε και ρίζωσε στα κόκαλα Πότε με γλείφουν και πότε με τσιμπάνε τα μαχαίρια της Συχνά μέσα στη μέρα αισθάνομαι να χάνομαι Αφήνομαι να βουλιάζω αργά σ' έναν βούρκο από ζεστά περιττώματα Ελπίζω να πνιγώ, να εξαφανιστώ Μα μια στο τόσο κάποια γνώριμη φωνή με τραβάει πίσω στο οξυγόνο Μόλις επανέρχομαι ο κύκλος ξεκινάει ξανά Κι ελπίζω πως κάποια στιγμή η φωνή θα αργήσει να 'ρθει και θα προλάβω επιτέλους να διασκορπιστώ στη γλυκιά γαλήνη του τίποτα Στην απόλυτη σιωπηλή άπνοια

Θάνατος / Απώλεια Archives

Q: Προσωρινός αποχαιρετισμός

Φύγε καλή μου μανούλα Μην περιμένεις άλλο να μεγαλώσουμε Δεν αντέχω να υποφέρεις Είναι η μόνη μου σκέψη τούτη Ακόλουθα το φως σου ψυχή μου Πήγαινε εκεί όπου η οδύνη δε θα σ' αγγίζει πια Όχι άλλο σκοτάδι Όχι άλλο μαρτύριο Περίμενέ μας εκεί στο τέλος του τούνελ λίγο πριν την έξοδο Θα 'ρθουμε γλυκιά μου μανούλα Θ' αγκαλιαστούμε ξανά εκεί που ο πόνος χάνει κάθε υπόσταση εκεί που το νόημα της ύπαρξης ολοκληρώνεται εκεί που η ζωή παραδίνεται στο ανεξερεύνητο μετά

Q: Ο θάνατος μέσα μου

Σιωπή κυριαρχεί στο σπίτι του πεθαμένου Γαλήνη νεκρική και βουβός πανικός Πνιγμένα δάκρυα γκρεμίζονται στις αυστηρές χαραμάδες των ανοιχτών ματιών Αν κάτι επιθύμησα περισσότερο από την οριοθετημένη μου ύπαρξη είναι μια εσωτερική συμφιλίωση με τον φυσικό θάνατο Ο θάνατος δεν είναι σκληρός κι αμείλικτος Το σκληρό και το αμείλικτο αποτελούν ασήμαντες ανθρώπινες σκιάσεις και χρωματισμούς Ο θάνατος είναι το αντίβαρο Το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε για τα όμορφα βιώματα που συνόδευσαν την έμβια διαδρομή μας Λένε πως σαν πεθάνει κάποιος η ακοή του συνεχίζει να λειτουργεί για δυόμισι λεπτά Και μετράω τα σ' αγαπώ τα συγγνώμη τα σ' ευχαριστώ που με κουβάλησες τόσες φορές Τα θα ανταμώσουμε ξανά Πόσες ανάσες χωράνε σε δυόμισι λεπτά; Πόσες λέξεις προφταίνω να σου δώσω να πάρεις μαζί σου;