Στη χώρα της δύουσας ελπίδας Τα πουλιά σιωπούν Ο ήλιος κρύφτηκε Πίσω από καπνούς κι ομίχλη Λουλούδια δε φυτρώνουν πια Μοναχά κάτι κάκτοι επιβιώνουν Θυμίζοντας πως Όταν σώνεται η ζωή Αυτό που μένει Είναι τ' αγκάθια

Μη με ρωτάς Πόσοι φύγανε Σε τούτο πάνω το στρώμα Μη με ρωτάς Γιατί μου θυμίζεις Πως θα χαθώ μια μέρα Κι όχι τίποτ' άλλο Θέλω να χαθώ Πάνω σ' ένα στρώμα λευκό Περισσότερο γαλήνιο Παρά άνετο

Ο χρόνος παγώνει Σαν πέφτω αργά Πέρα από απελπιστικές ταχύτητες Ολισθαίνω στο πάτωμα Η τριβή απουσιάζει Η βύθιση κυριαρχεί

Τώρα που κάμποσες προνομιούχες ρυτίδες Διηγούνται την ιστορία μου Και τα χρόνια που διήνυσα Σαν ουλές είναι εμφανή Δεν ανταποκρίθηκα Καθώς δε βρήκα αίτημα Έζησα την απόλυτη ολοκλήρωση Την ικανοποίηση πάσης επιθυμίας Την απουσία ανάγκης Για θέση νέων στόχων Το τελεστικό κλείσιμο Είμαι έτοιμος να αποχωρήσω Πλήρης Ελεύθερος Αφανής

Αποκοιμήθηκα Και βρέθηκα σε τόπο παράξενο Με απότομες αμμοπλαγιές Και νερά κρυστάλλινα Το τοπίο άλλαζε διαρκώς Σε μια ευθεία παραμόρφωση Ένα σπίτι προσωρινό Ή τελεστικό Ένα χέρι χαϊδεύει το μάρμαρο Σχίστηκαν τα τύμπανα Απ' το βουβό σπαραγμό Κάπου χάθηκα Κάπου βρίσκομαι Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας Εφιάλτη ενίοτε Κάτι Κυριακές νεκρές Πιο άδειες και πιο απατηλές Από την εκάστοτε υπόσχεση Μιας εξ' αρχής καταδικασμένης Μαρτυρικής αιωνιότητας (Για την Τ.)

Θέλω να σου πω κάτι Οτιδήποτε Το στόμα μου ραμμένο Οι φωνητικές χορδές μου κομμένες Η πλάτη μου στο κρύο μάρμαρο Εναποθέτει όλο μου το βάρος Σε άψυχη ύλη Σκονισμένη επιφάνεια Μπρος Γράψε εκεί όσα θα μου έλεγες Εκείνο το αναπάντεχο απόγευμα Τετάρτης Έλα να επικοινωνήσουμε Με ιερογλυφικά σύμβολα Που μοιάζουν όργανα Εργαλεία Σαν εκείνα που κάπου υπάρχουν Σε μια άκρη ξεχασμένα Στο εσωτερικό μιας σπηλιάς Στα έγκατα της πνευματικής μας οντότητας Για να επιβεβαιώνουν Την ικανότητα Και το καθορισμένο πλαίσιο Της άγονής μας ύπαρξης

Θάψτε με Καλύψτε με Με τύρφη και χώμα Κρύψτε με Μέσα σε λευκά Και κόκκινα τριαντάφυλλα Σκορπίστε με Στις μνήμες και τα λόγια σας Πνίξτε με Σε δεξαμενές γεμάτες δάκρυα Ντύστε με Με τις δαντέλες και το μετάξι σας Θάψτε με Εμένα μόνο σκοτάδι Βλέπουν πια τα μάτια μου Μα η ψυχή μου φτερουγίζει Πετάει Πάνω από τους πολιτισμούς Τις κοινωνίες και τις διαφορές σας Πάνω από τις άδειες ζωές Και τους γεμάτους τάφους σας Μακριά σας και δίπλα σας Υπάρχω στα μόρια του αέρα Διέρχομαι από κάθε χαραμάδα Που ξεχάσατε να σφραγίσετε Κάθε κενό χώρο Της ανούσιας ύλης αυτού του κόσμου Δίχως να με δένουν πια τα δεσμά σας Για πάντα ελεύθερη

Με ποια απόγνωση Ψυχές τρομαγμένες Στης σπείρας το φως προχωρούν Κόκκινος ήλιος ξημερώνει Από 'κείνους Που ευχόμαστε να μην Για άσημους νέους Και σπουδαίους ηλικιωμένους Ο χρόνος δεν κάμει διακρίσεις Μόνο η τύχη Εκείνη βρίσκεται πίσω Από τη σκευωρία Της ύπαρξης Και του χαμού μας

Θάνατος / Απώλεια Archives

Q: Σε κρατούσα

Σε κρατούσα μα Ξεγλίστρησες από τις τρύπες Που 'χα στα χέρια μου Θα ορκιζόμουν πως ήταν εχθές Που πίναμε τσάι και γελούσαμε Και τώρα ένα αποτύπωμα στα πλακάκια Που αρνούμαι να καθαρίσω Μοναδικός σύνδεσμος Πύλη για να σε συναντώ

Q: Συλλέκτης δακρύων

Σε κάποια προηγούμενη ζωή Πρέπει να υπήρξα Συλλέκτης δακρύων Είχα θαρρώ δοχεία χούφτες Να φυλάγω ό,τι πολυτιμότερο Ρέουσες ενώσεις Με υδρογόνο, οξυγόνο Νάτριο και κάτι άλλα Να φτιάχνουν σταλακτίτες Σε κίτρινα μάγουλα Υπενθυμίζοντας Πως όλα συνδέονται Και αναπαράγονται Σε διαφορετικά μεγέθη και μορφές Μα κοινούς τρόπους Ύπαρξης κι αφανισμού