Κλείσε με στην αγκαλιά σου να κρυφτώ κι απόψε από το θάνατο Οι μέρες ξημερώνουν άχρωμες και βουβές Τίποτα ασυνήθιστο Σκευωρίες, θάνατος, ασθένεια εξαθλίωση, οδύνη και δουλειά Γι' αυτό σου λέω κρύψε με στην αγκαλιά σου Έλα να βγούμε το βράδυ να ρέουν οι μπίρες άφθονες να ξεπλένουν τους δυστυχισμένους γεμάτους κόμπους οισοφάγους μας από τις τοξίνες και τα σάλια μιας εξ' αρχής σαθρής πραγματικότητας

Μια σύντομη ιστορία για ένα άτυχο σκουμπρί Όταν ο Λούης ο κεφτές βγήκε να λιαστεί η Μίλι καταβρόχθισε κονσέρβα με σκουμπρί Κι όταν εκείνος γύρισε το επόμενο πρωί το άδειο μπολ εμύρισε και νιαούρισε γιατί Η Μίλι του ‘πε πως επείνασε πολύ και ν’ άφηνε δεν άντεξε τέτοια διατροφή – Άραξε φίλε Λούη μου μπρος στην κουπαστή δες η μάνα θα ‘ρθει να σε περιποιηθεί Μα όταν στα μπολάκια ξανάπεσε φαΐ εκείνος εφαντάστηκε πως θα ‘τανε σκουμπρί Με κοίταξε κι απόρησε γι’ αυτή την προσβολή σαν άρχισε να μασουλά την ξηρά τροφή [παλιά φωτογραφία στο χωλ στη γαλαρία κι εγώ ως τρελή γατομαμά όλο να γράφω για γατιά]

Συνεχίζεις να μιλάς για δυο φθηνές αράδες Ενός τρελού τις λέξεις ν' αναλύεις Ταυτίζεις μια τάχα αλληλουχία με άλλα ήδη ειπωμένα και συγκινείσαι Σαν αποτυπώματα που υπόσταση στο νου σου αποκτούν και σε αγγίζουν Άσε τα βάθρα και τα συμπεράσματα που το μέσα μου δεν αφορούν Τίτλους και τιμές σταμάτα σε παρακαλώ να μου φοράς Χίλιες φορές σου το 'πα πως είμαι πιο επιφανειακή απ' όσα στις σκέψεις μου διαβάζεις Αν λίγο με σέβεσαι στη γη άσε με χώμα ζεστό να αισθάνομαι στα πόδια μου Δε θέλω άλλο αέρα, μήτε νερό Φύσηξα και πνίγηκα σε κείνα Άσε με στη λάσπη να κυλιέμαι να τρώω ρίζες βαθιές που σ' έναν άγνωστο πυρήνα οδηγούν

Αποφεύγω τα δίπολα Το καλό και το κακό Το όμορφο και το άσχημο Στο νου μου συχνά επικρατεί Μια νοητή έννοια αγάπης Κι ό,τι αυτήν μάχεται Εχθρό της ζωής αποτελεί

Σήμερα θα μιλήσω για αυτά που μπορώ, κι όχι για 'κείνα που δεν αντέχω. Μπορώ σπάνια τη σιωπή μου να κοιτάζω κατάματα γιατί συχνά με τυφλώνει η λάμψη της. Μπορώ τις συζητήσεις τις αληθινές, εκείνες που αρχή, μέση και τέλος δε γνωρίζουν και στις οποίες απουσιάζουν η ιδιοτέλεια και η σκοπιμότητα. Μπορώ τους ανθρώπους που με τα χρόνια απλώνουν και ανοίγουν τις ψυχούλες τους με γνώμονα την αλήθεια προς τον εαυτό και το περιβάλλον. Μπορώ με την αγάπη να δακρύζω όσο και με τον πόνο, γνωρίζοντας πως γεννιούνται από την ίδια μήτρα. Μπορώ κι επιθυμώ τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και στην κάθε οντότητα που αποκλίνει από τα κεκτημένα ή τις επιλογές μου. Μπορώ τα καθεστώτα ισότητας, αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης. Εκείνα όπου κάθε μορφής εξουσία και ιεραρχία είναι ανεπιθύμητη. Μπορώ όσους γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν αντί να επιτεθούν όταν η μάχη δεν ενέχει καμία ουσιαστική χρησιμότητα. Μπορώ στον ήλιο να χάνομαι που τη θάλασσα εξατμίζει και ζωή της προσφέρει με το ίδιο ακριβώς άγγιγμα. Μπορώ να ζήσω καλύτερα με λιγότερες μα βαθύτερες και τρυφερά διαλεγμένες ρίζες και σταθερές. Σήμερα μίλησα για 'κείνα που μπορώ και για όσα δεν αντέχω, όσο κι αν προσπάθησα το δεύτερο ν' αποφύγω.

Φεύγω τις νύχτες, δραπετεύω απ' τη ζωή γλιστρώντας έξω από μισάνοιχτο παράθυρο και βολοδέρνω μες του δρόμου τη σιωπή μες του ονείρου το αχανές δωμάτιο Οι μέρες μοιάζουν, διάφανες περνούν όταν φιγούρες κάποιων άλλων υποδύομαι κι οι ώρες μακρινές θωρούν όσο απ' τον πυρήνα μου απομακρύνομαι Οι γύρω να με νιώσουν δε μπορούν Σαν εξηγώ τις αποδράσεις μου γελούν μα, δεν πειράζει, μου αρκεί σαν με ακούν το τίποτα να διηγούμαι κι απορούν

Σαν τον καθρέφτη σου κοιτάς και απορείς διάλογο με τον εαυτό αποπειράσου Προσπάθησες άραγε ποτέ σου για να δεις πέρα από τις αλυσίδες που απ' ανέκαθεν φορείς; Ταγέρ, κοστούμια, παντελόνια και καλσόν Θάνατος γύρω και στο πιάτο σου ζαμπόν ώσπου μια μέρα αξημέρωτη θυμήθηκες πως για δυο ένδοξες πατούσες ξεπουλήθηκες Τώρα γυρίζεις στο σκοτάδι μονάχος μέσα στην άγνοια του φαίνεσθαι και χάνεσαι δίχως ουσία, δίχως βάπτισμα πυρός όσο απ' τη μικρή σου τη ζωή απομακρύνεσαι

Ζωή / Ύπαρξη Archives - Σελίδα 3 από 18

Q: Η συνειδητή μνήμη

Η συνειδητή μνήμη ένα παιγνίδι χωρίς κανόνες που νομίζεις πως κέρδισες μέχρι σε αόρατη στροφή να βγεις εκτός Οι σκέψεις μοιάζουν λευκός καπνός εφήμερες προδότρες Λόγια που αφήνουμε στην ακτή κι εξαφανίζει με δύο ξεπλυματιές το κύμα Βλέπω ευτυχία του κουτιού υποσχέσεις της στιγμής που ο χρόνος αναιρεί διαπραγματεύεται κι επαναπροσδιορίζει Βλέπω ανθρώπους τραυματισμένους ιστορίες παλιές να κουβαλούν στις πλάτες βάρη ασήκωτα που το σήμερα τους δυναστεύουν Βλέπω φόβους παντού φαντάσματα ζωές να αλυσοδένουν κάθε ελεύθερη έκφραση να φιμώνουν Βλέπω κι εσένα εγωιστή ως είσαι ακόμα να ρωτάς άσχετα γιατί τις ήττες σου δεν έμαθες ν' αντιμετωπίζεις Σου λέω αγαπημένο μου, βιάσου γιατί η ζωή σα σύννεφο μετατοπίζεται Συσσωρεύει υγρασία, ξεσπά Κι έπειτα χάνεται σα να μην υπήρξε ποτέ

Q: Φρουφρού κι αρώματα

Η Φρουφρού η τσουπωτούλα Είναι κάπως πιο ξινούλα Από Λούη κι Αμελί Μα τι να 'καμε κι αυτή; Εμεγάλωσε με τρόπους Αυστηρότητα και φόκους Καθωσπρέπει και πουρέ Κι όλο έτρωγε πατέ Έχει αρχοντομουτσούνα αυστηρότητα και γούνα ασπροκαφετί παχιά μαύρα πόδια και πλευρά Είναι και αυταρχικιά Λίγο αντικοινωνικιά Ψιλοσυντηρητικούρα Με τις άλλες γάτες, σκούρα Μα μια στο τόσο κάμει χάζι Και την πιάνει όλο νάζι Κι έρχεται με κουτουλιές Να την πάρουμ' αγκαλιές Η μικρή η Φρουφρουλίτσα Είναι φίνα φραουλίτσα Μα η ίδια δεν το ξέρει Τι κακό κι αυτό χουνέρι! Αράζει πάντα στα ίδια μέρη Και κοιτάζει αφ' υψηλού Σα να λέει 'ρε πλεμπέοι, Σας μερσώ γιατί είστ' ωραίοι' Πρόσεξε μικρούλα Φρού Να μας παίρνεις που και που Λιγότερο στα σοβαρά Γιατί είμαστε ζαβά [ωδή στη Φρουφρού, τη μεγάλη μας λατρευτούλα, που δίνει μάχη σοβαρή, μα είναι δυνατή κι ελπίζουμε ν' αγγίξει κορυφή]