Πέρνα απ' τη γειτονιά Γύρω στις εννιά Που ο ήλιος έχει δύσει Και σκοτάδι τα κορμιά μας Διαπερνά Πάντοτε παρόντες Σε ξύλινες ροτόντες Σταυροπόδι διπλωμένοι Να ρουφάμε τσάι Σαν φυτά Κι ο χρόνος κυλάει Ο νους μας ξεχνάει Πως το κλεινόν άστυ Μας στερεί τη φωνή μας Ξαφνικά Και ο χρόνος κυλάει Ο νους μας ξεχνάει Πως το κλεινόν άστυ Μας στερεί τη ζωή μας Ξαφνικά

Οι ενοχές θα μας φάνε σύντροφε Να μου το θυμάσαι Μας τις δίδαξαν Και τις κατάπιαμε Σχεδόν αμάσητες Οι ενοχές των ρόλων Του καλού και του κακού Που μόνο τους 'καλούς' απασχολούν Ο καλός άνθρωπος Ο καλός πολίτης Ο καλός εραστής Ο καλός εργαζόμενος Ο καλός γονέας Ο κακός λύκος είναι Ο πρώτος εφιάλτης που θυμάμαι να είδα Πρέπει να ήμουν τεσσάρων Έκτοτε Τους 'κακούς' λύκους τους αγάπησα Τους 'καλούς' ανθρώπους Δεν το κατόρθωσα ακόμα

Ας μη μείνουμε σπασμένοι Προσκολλημένοι στις ρωγμές Ο βασανισμένος που δεν κατόρθωσε Τα τραύματα να υπερβεί Τα τραύματα συνήθισε Βασανιστής γίνηκε Κείνος που Την αλυσίδα δε σπάει Την αλυσίδα αναπαράγει Συνεχίζει αναπόφευκτα Τις ρωγμές να εντείνει Βαφτίζοντας Αποκαλώντας Την αδυναμία του Τύχη

Πότε θα ζήσεις για σένα; Αν όχι τώρα, πότε;

Τα χέρια εκείνα που Άλλοτε σφίγγουν για να σκοτώσουν Μπορούν να μάθουν ν' αγκαλιάζουν Λυπάμαι μόνο για τις σκιές Όσους αδυνατούν να κάμουν Κάτι από τα δύο Να κοιτάζω θέλω Μπροστά ή πίσω Και να μη βλέπω τίποτε Να είμαι παρούσα Με ρίζες βαθιές Να μπορώ Στα δέντρα να μιλάω Κουράστηκα πια να τρέχω Ξοπίσω από πεταμένες υποσχέσεις Να λιποψυχώ Στο ρυθμό του κοινωνικού περιβάλλοντος Στο μαραθώνιο του τίποτα Θέλω να αντέχω τη σιωπή μου Να ζήσω ό,τι έρθει Σε ειρήνη με το μέσα μου Ν' αφεθώ στου χρόνου Τον οικείο, γλυκό Διασκορπισμό

Κατάφερες λοιπόν Να διαβείς το κατώφλι Σπεύδεις να συναντήσεις την ύπαρξη Προτού εκείνη συμβεί Στο σημείο μηδέν Να χαιρετήσεις το αυτό Ο πληρέστερος ορισμός Της αγάπης Είναι η αυτοφώτιση Λιτά Να υφαίνεται η πνοή Μέσα σου

Κάποια χαράματα που ξυπνώ Από τα εμβατήρια των πρωινών πουλιών Θυμάμαι, αναρωτιέμαι Πόσοι θάνατοι να μεσολαβούν Μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας

Μετά τα μεσάνυχτα Δεν τονίζω τις λέξεις Καθώς είναι αργά, προσπαθώ Να ενοχλήσω με τη σιωπή Στοιχηματίζω Όλους μου τους γυάλινους βόλους Σε τούτη την απόπειρα Καθώς παρατηρώ Τις ρωγμές στο ταβάνι Φαντάζομαι τους βόλους να κυλούν Αψηφώντας τη βαρύτητα Και την κίνησή τους Να διακόπτουν απότομα Τα σκασίματα Ξεραμένης φτηνής μπογιάς Προσβλέπω σε κατάρρευση Ελπίζω σε διάχυση