Τι είναι το πλην άπειρο στην ύπαρξη; Είναι σαν μια ταινία που διπλώθηκε ανάποδα Και πηγαίνει Με σταθερή πορεία προς τα πίσω Περνάει από τον τελευταίο σου έρωτα Τα χρόνια στα θρανία Από το πρώτο σου υλικό παιχνίδι Στο πρώτο που επινόησες εσύ Ή άλλοι για σένα Δεν έχει σημασία Γιατί συνεχίζεις να παίζεις Σαν μια ταινία που διπλώθηκε ανάποδα Και ξετυλίγεται σιγά σιγά Μέχρι να μείνει Φωτιά Ένα καρούλι Κι ένας προβολέας Να κινείται μόνος του Με σταθερό ρυθμό Προς τα εμπρός τελικά Ή προς τα πίσω;

Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι Όταν διαβάζεις Τις διατυπωμένες σκέψεις μου Ή τις σκέψεις άλλων Θαρρώ όμως Πως δεν διαβάζεις στ' αλήθεια εκείνους Μα εσένα Σε ό,τι σε αγγίζει Κι αυτό συμβαίνει Γιατί κάθε ερέθισμα που δέχεσαι Τέμνεται Με τους δικούς σου φόβους Τα δικά σου τραύματα Κάμεις τις δικές σου ταυτίσεις Αισθάνεσαι Ό,τι η δική σου ψυχή κουβαλάει Προβολές ασυνείδητες Μέσα από τα ερεθίσματα που παίρνεις Μέσα από όσα διαβάζεις Ποιόν μπορείς να καταλάβεις περισσότερο Τους άλλους ή εσένα;

Ζωή / Ύπαρξη

Ρυθμός

muriel2020-07-21T17:24:16+00:0027 Ιανουαρίου, 2020|Ζωή / Ύπαρξη|

Καθρέφτης

muriel2020-07-21T17:24:16+00:0027 Ιανουαρίου, 2020|Ζωή / Ύπαρξη|

Load More Posts