Βροχή στον ύπνο Βροχή στον ξύπνιο Βροχή μέσα Βροχή έξω Βροχή παντού γύρω Τα φυτά ζωντανεύουν Εμείς πνιγόμαστε Καλά πάμε...

Αγαπώ βαθύτατα εκείνους Που το σύστημα αποκαλεί ‘παρίες’ Εκείνη τη μειοψηφία Που προβάλλει με μεγεθυντικό φακό Τη σύστασή της Διάφανη κι ειλικρινής Μαχόμενη τον φόβο Της κριτικής της εκάστοτε αντίληψης Πόσες φορές ασυνείδητα έκλεισα την πόρτα στον παρία μέσα μου Για να είμαι αρεστή και εναρμονισμένη με τις πιέσεις Και τις επιταγές των καιρών και του περιβάλλοντος Πόσο βαθιά υποσχέθηκα στον καθρέπτη πως δε θα το ξανακάμω Πόσο στραβοπατάω ακόμα στα παιγνίδια των ροπών μου Παρία, στο υπόσχομαι Τον αέρα που εισέρχεται στους πνεύμονές μου Εσύ θ’ αναπνέεις κάποτε

Απεικονιστικές Νεφρό Θώρακας Πνεύμονες Εγκέφαλος Δείκτες Γωνίες Όψεις Φαινόμενα Δεύτερος χρόνος Γιατροί Εξετάσεις Εξετάσεις Κι άλλες εξετάσεις Αποτελέσματα - Τι κατάλαβες; - Πως μια μέρα θα πεθάνω.

Περνούν αιώνες Για να φύγουν οι μουσώνες Στους τοίχους εικόνες Από καρπωμένους ελαιώνες Κι εμείς στην κουζίνα Τρώμε κεφτέδες

Ευτυχώς έχω Κακή μνήμη Και Ήρεμη συνείδηση

Μια σκέψη κάμω με το σούρουπο Πως περπατώ στους νευρώνες Της τραγικής ειρωνείας που χαρακτηρίζει Την ίδια μας την ύπαρξη Περιφέρομαι μέσα Στα μπουντρούμια των βασανιστηρίων Αίματα και μέλη Θάνατος παντού Κι έπειτα βγαίνω Στους ολάνθιστους κήπους Με κάθε λογής χρώματα κι ευωδιές Σκέπτομαι πως Το μέσα και το έξω συνυπάρχουν Η πραγματικότητα μας είναι Μοναχά ένας κλήρος Μια και μοναδική Κάθετη σύμπτωση

Έπειτα από εννιά περίπου Μακρόσυρτες δρασκελιές στο σκοτάδι Φως ίσα που πρόλαβες να αντικρίσεις Σου 'κάψαν τα μάτια καψερέ Κι έκτοτε Σκυφτός και φοβισμένος περιφέρεσαι Με την αφή Την ακοή Και τα άντερα κανόνα Παλεύεις να βρεις το είμαι Στο χάος του περιβάλλοντος Σε χώρο δανεικό Βουτηγμένος στο ψέμα Μέχρι τις τρύπες Που κάποτε ήταν μάτια σου Συντηρηταίος στη φορμόλη Κατεψυγμένος κι αεροστεγής Σέρνεσαι με τα γόνατα Προσκυνητής της άγνοιας Φερέφωνο που αναπαράγει Κραυγές εύηχες μα άοσμες Στα ηχεία της κούφιας ετούτης πόλης Και να Εκεί Ένα γκρίζο αποτύπωμα Αγνώστου προέλευσης Και πρωτύτερης υποστάσεως Που πιθανότατα Απλώς θα προσπεράσεις Μα αν τυχερός σταθείς Και απάνω του περάσεις Τα γόνατά σου βάψε με τις στάχτες Κράτα τες Κουβάλα τες Και με αυτές στόλιζε Στην πορεία Κάθε τι Λευκό κι ατσαλάκωτο Κι ας μη χρωματιστεί ποτέ Η δική σου οπτική πραγματικότητα

Ήταν μαγικό αυτό που συνέβαινε Σε 'κείνη τη λάσπη Στην ηρεμία του Βλάχου Με λίγο ουίσκι Γιατί δεν είναι καλά τα πράγματα Χαζή δεν είμαι Υπάρχει πρόβλημα Ο γιατρός γράφει Αμφιλεγόμενο Δεν ξέρουμε Η χειρότερη περίπτωση δεν είναι η χείριστη Λεμφαδένες Ερεθισμένοι Το ξέρουμε Είναι λογικό Αντίδραση Πρήζεσαι Παρακολούθηση Επανεκτίμηση σε δύο μήνες Αρχικό σχέδιο Δεν καταλαβαίνω

Υπόσχομαι θα μάθω Στη γλώσσα σου να μιλώ Κώδικα Μορς Μπράιγ Όποια διάλεκτο ειν' απαραίτητο Προκειμένου να εκδικηθώ Τις ενοχές που Κάποιες νύχτες με καταπίνουν Θα στις μεταφέρω Γιατί κουράστηκα να ‘μαι μόνος Σε τούτο το βάσανο Κι ας πονάμε μαζί Εγώ κι εσύ Μου είναι δύσκολο πια Ν’ ανεβώ χωρίς σκοινί Το λάκκο που 'χω πέσει Σε θέλω κοντά μου Εδώ κάτω Να παρηγοριέμαι Που στέκω αδύναμος Καθώς Και κρατήματα να υπήρχαν Ξέχασα με τα χρόνια Πως να σκαρφαλώνω Οι μύες ατρόφησαν Με άφησαν κι αυτοί Και μόνο στη σκέψη της προσπάθειας Ταλαιπωρούμαι Καταλαβαίνεις τώρα;

Επιβίωση Archives - Muriel Thoughts

Q: Τίτλοι ιδεοκτησίας

Τα παραμύθια καταδικάστηκαν σε θάνατο Η νέα τάξη των πραγμάτων υπέγραψε την ετυμηγορία Ένορκοι , εισαγγελείς και δικαστές εμείς Με περούκες και μάσκες Αγνώριστοι αποφασίσαμε Να σκοτώσουμε την ψυχή μας Για 15 λεπτά δημοσιότητας