Πήγαμε στη θάλασσα Βαθαίναμε όπως το κύμα καθώς κατέληγε στα βράχια Χωράγαμε στις σταγόνες που έφερνε το αεράκι και στο ζεστό χάδι του φθινοπωρινού δύοντος ήλιου Κάπου στο νότο μάθημα γεωγραφίας στα κορμιά μας πάνω σε βότσαλα ισημερινούς Σώματα άξονες να τρέμουν μέσα σε μαγνητικά πεδία δυνάμεις ανυπέρβλητες

Ξύπνησα κι ήσουν δίπλα μου Καθόσουν στην πολυθρόνα στο κέντρο του δωματίου Με κοιτούσες και χαμογελούσες καθώς βάδιζα στο μονοπάτι ενός ονείρου Μοιραζόμασταν τη σιωπή Σα μουσική έρρεε στο δωμάτιο Ήμουν εσύ κι ήσουν εγώ Ήμασταν τα πάντα Είσαι εκεί κι όμως με ζεσταίνει η ύπαρξή σου [στον Α.]

Εσύ επήγες κι έφυγες μια ηλιόλουστη πρωία και τα λουλούδια στην αυλή μου κάμαν φασαρία Γιατί πήγα κι αγάπησα άλλη μια οπτασία τον ίδιο κύκλο έκαμα και πάλι απελπισία Λελούδια μου ακούστε με δεν είχα επιλογή Ο έρωτάς μου είναι τυφλός κι η ελπίδα μου κουφή Όσες φορές και να βρεθώ σε σχέσεις-φυλακή κανείς στη γλύκα του έρωτα δεν έχει αντισταθεί Τα λέλουδα μου απάντησαν δικιά σου είναι η ζωή μα κοίτα, ο δρόμος του έρωτα θέλει καρδιά γερή Έχει ο καιρός γυρίσματα κι ο ήλιος θα φανεί μα την επόμενη φορά ας έχεις προσοχή Στον εαυτό να μη γυρνάς την πλάτη σου πολύ γιατί ειν' το μόνο που 'χεις δικό σου εδώ στη γη

Λιώσε με στη γλώσσα σου Κατέβασε κάθε σπιθαμή της ουσίας μου στον οισοφάγο σου Διάλυσε με στα οξέα των εντοσθίων σου κι απόβαλε ό,τι δε σου χρειάζεται Μα θυμήσου πως σου έδωσα το όλο μου Θυμήσου πως ακόμα κι αν δε χρειαζόσουν ένα μέρος από εκείνο σου έδωσα το όλο μου

Δε θέλω να ξεπλύνω από πάνω μου τα φιλιά σου Μαζί σου θα έκαμα τουρ στα ηπειρωτικά και τατουάζ γκέισα Λες 'τον χρόνο περιμένω στη γωνιά να τον σκοτώσω. Τον χρησιμοποιώ και δε τον μετράω' Κι ενώ συμφωνώ μαζί σου Εσύ μετράς τα λεπτά κι αναιρείσαι Υπενθυμίζοντάς μου πως η αντίφαση είναι θεμελιώδες συστατικό της ουσίας αυτού που ονομάζεται άνθρωπος

Πάμε να ζήσουμε έλεγες εφήμερα Τι κι αν ο κόσμος μας χαθεί στο τίποτα εμείς θα είμαστε μαζί στο πουθενά Με τον πρώτο ήλιο να ξυπνάμε στη δροσιά άσπρο το φως να μας τυφλώνει απαλά κόσμοι απέραντοι να ξεδιπλώνονται μπροστά Μία υπόσχεση να σβήσει αφέθηκε στα μάτια σου πληγή και με τα χρόνια έγινε σύννεφα γκρίζα που η βροχή αντανακλά Κάπου στον ορίζοντα ύστερα να χάνεσαι σαν αεράκι πέρασες κι αισθάνεσαι πως τίποτα άλλο τώρα εδώ δε σε κρατά Και θα σε ρωτήσω αν σε δω κάποια βραδιά σιωπές, κανόνες κι απουσίες στη φωτιά αν έριξες, κι όσα μοιράστηκες αν ήτανε αληθινά Τότε που κατάφερνα στη σκέψη σου να χάνομαι όσο η αγάπη στο μαζί μεγάλωνε και στα δυο χέρια κράταγες όλη την αμμουδιά Πάμε να ζήσουμε μου λες εφήμερα και αν ο κόσμος μας χαθεί στο τίποτα θα έχουμε όσα ο χρόνος σκόρπισε στο πουθενά

Αγάπη / Έρωτας Archives

Q: Σύντομος μονόλογος

Δεν γράφω πια Πληκτρολογώ Δε μιλάω πια Μονολογώ Δεν ακούω πια Υπομένω Δε γελάω πια Υφαίνω Σαν βραδιάζει ο νους μουδιάζει Το ξημέρωμα θολό και μακρινό μου μοιάζει 'Ο χρόνος κυλάει ανάποδα οι δείκτες προς τα πίσω και σταματήσαν στο λεπτό προτού σε συναντήσω'

Q: Ουτοπία μωρό μου

Σταμάτησα να το κάμω εύκολο στους ανθρώπους το να μ' αγαπούν Δεν επιθυμώ μήτε προσδοκώ πια την αγάπη τους Απορρίπτω με συμπάθεια τους δήθεν ορισμούς τους Η αγάπη στο νου μου είναι μια έννοια ουτοπική που προϋποθέτει εξώκοσμη συνειδητότητα Δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει Η αγάπη δεν απαιτεί θυσίες και υπερβολές Δέχεται ό,τι έρχεται δίχως δάκρυα λύπης ή χαράς Αγαπώ σημαίνει ελευθερώνω Αγαπώ σημαίνει ελευθερώνομαι 'Όταν θα μοιάζουμε κι οι δυο ελεύθεροι μωρό μου τότε ίσως καταφέρουμε να χτίσουμε μια κοινή ουτοπία Σου υπόσχομαι θα μοιάζει πολύ μα αγάπη δε θα 'ναι'

Q: Πέτρινη καρδιά

Μια ροζ πέτρα σμιλεμένη να μοιάζει με καρδιά Μα ποιος είναι εκείνος που θέλησε να δημιουργήσει μια ακόμα καρδιά πέτρινη;

Q: Το πρώτο φιλί

Κι όσο τα πρόσωπα πλησίαζαν η αυλαία έπεφτε Σα χείλη κλείναν οι κουρτίνες μπλοκάροντας την ορατότητα δημιουργώντας ερωτηματικά για τη συνέχεια της ιστορίας δύο ατυχώς ανέμελων φιλιόντων