Τι είναι το πλην άπειρο στην ύπαρξη; Είναι σαν μια ταινία που διπλώθηκε ανάποδα Και πηγαίνει Με σταθερή πορεία προς τα πίσω Περνάει από τον τελευταίο σου έρωτα Τα χρόνια στα θρανία Από το πρώτο σου υλικό παιχνίδι Στο πρώτο που επινόησες εσύ Ή άλλοι για σένα Δεν έχει σημασία Γιατί συνεχίζεις να παίζεις Σαν μια ταινία που διπλώθηκε ανάποδα Και ξετυλίγεται σιγά σιγά Μέχρι να μείνει Φωτιά Ένα καρούλι Κι ένας προβολέας Να κινείται μόνος του Με σταθερό ρυθμό Προς τα εμπρός τελικά Ή προς τα πίσω;

Είσαι εκεί που πρέπει να είσαι Και κοκκινίζω Από τα χιλιόμετρα Των αποστάσεων Που χωρίζουν τους ανθρώπους Καθώς ασπρίζουν τα μαλλιά τους Και χάνονται Στον αμείλικτο χρόνο Όπου η βροχή δε σταμάτα Οι καμήλες κρατούν ομπρέλες Και φοράνε κόκκινα τακούνια Καθώς διαβαίνουν το πράσινο μίλι Και παν να συναντήσουν το Ζορμπά Στο 'ματζικ μπας' Να ποζάρουν Σα ροκ σταρ Παρέα με Εκείνο το παιδί που γελάει

Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι Όταν διαβάζεις Τις διατυπωμένες σκέψεις μου Ή τις σκέψεις άλλων Θαρρώ όμως Πως δεν διαβάζεις στ' αλήθεια εκείνους Μα εσένα Σε ό,τι σε αγγίζει Κι αυτό συμβαίνει Γιατί κάθε ερέθισμα που δέχεσαι Τέμνεται Με τους δικούς σου φόβους Τα δικά σου τραύματα Κάμεις τις δικές σου ταυτίσεις Αισθάνεσαι Ό,τι η δική σου ψυχή κουβαλάει Προβολές ασυνείδητες Μέσα από τα ερεθίσματα που παίρνεις Μέσα από όσα διαβάζεις Ποιόν μπορείς να καταλάβεις περισσότερο Τους άλλους ή εσένα;

Άσε με να πάω Όπου με βγάζει ο δρόμος Κάθε κύμα Κάθε τρικυμία Και μετά σιγή Μόνο ο απόηχος της θάλασσας Στα βουβά αυτιά του πνιγμένου Που πάσχισε να ζήσει μα κατάλαβε Πως η αλήθεια βρίσκεται στο θάνατο Σε είκοσι ένα γραμμάρια Σε ένα αιώνιο δευτερόλεπτο Που μοιάζει οικείο Σαν την κοιλιά της μάνας Σαν το χάδι του Θεού Στο κορμί του νεογέννητου Της ψυχής Που ανοίγει πρώτη φορά τα μάτια Κι αντικρίζει την τελειότητα του τίποτα Την ουσία των πάντων Τον κόσμο Ζήσε Ακόμα μια φορά Ζήσε

Η ηλικία μου δε με καθορίζει Το φύλο μου δε με χαρακτηρίζει Η όψη μου δεν έχει σημασία Σε έναν ανθρωποκρατούμενο κόσμο που φλέγεται Το μόνο που ίσως σημαίνει κάτι Είναι η ανθρωπιά

Η βαβούρα στο χώρο ηχεί σαν μανιώδη ουρλιαχτά στο νου μου Ανάσες Ανάσες Η βροχή στάζει από τα μαλλιά Γλιστράνε τόσο που δεν πιάνονται Τούφες πέφτουν και βαραίνουν το ήδη γερμένο τραπέζι που μοιάζει αδύναμο ν'αντέξει τον θυμό Πόσες συζητήσεις κουβαλάει κι αυτό; Πόσες ιστορίες αντέχει μια συμπαγής μεταλλική βάση; Μεταλλική Σαν την πανοπλία Που προστατεύει και βαραίνει ταυτόχρονα Οι σκέψεις ασυνάρτητες χάνονται με κάθε τζούρα Κρυώνω μα δεν έχω την πολυτέλεια να εστιάσω σε κάτι ασήμαντο τώρα Το ηφαίστειο δεν προειδοποιεί πριν ξυπνήσει Εκεί που δεν το περιμένεις κολυμπάς στη λάβα του Σε καταπίνει Εκεί χάνεσαι Κολυμπάς με την ελπίδα να σιγάσεις τις κραυγές Εκεί ανακατασκευάζεται η ψυχοσύνθεση Οι ασυνείδητες συνήθειες ξεπλένονται Διαλύονται στο αλκοόλ 'Αλλάζει ο άνθρωπος;' 'Μέσα σ'ένα στιγμιότυπο', απαντώ πάντα Και γελάνε οι άπιστοι Οι αδαείς Δε με νοιάζει όμως Δεν ξέρουν πόσο δύσκολο είναι Πόσο επώδυνο Να πασχίζεις Να τσαλακώνεις και να ξεφορτώνεσαι κομμάτια της ίδιας σου της σάρκας Επειδή πρέπει Επειδή το έχεις ανάγκη Μισώ αυτή τη λέξη Είναι η μόνη που Όσο και να θέλω Αισθάνομαι αδύναμη να πετάξω Πτήσεις και πτώσεις μόνο Απόψε Κάθε μέρα Κύκλος είναι Με αρχή και τέλος Τέλος που ντύθηκε αρχή Φαύλος κύκλος Κυκλώνας που.. Πόσα κουβαλάει στο χάος του; Τι υπάρχει στο ιδιωτικό μας χάος; Πότε δημιουργήθηκε; Πως; Πόσα χαλίκια έχουν εγκατασταθεί με τα χρόνια στο φελέκι μας το κούφιο; Κάθε φορά που σκέπτομαι Σχεδόν τα ακούω να θορυβούν τους συλλογισμούς μου Τη λογική μου Η λογική χρειάζεται να είναι καθαρή Ατόφια και σιωπηλή Δεν πρέπει να διαταράσσεται από τις ενοχλήσεις των βιωμάτων Ίσως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη αλυσίδα Αυτή που δε μπορεί κανείς απλά να ξεφορέσει Βαραίνω Ανάσες Σκατά Χώμα Ανάσες σε σκατά και χώμα Ας πρόσεχες αφού νύχτωσε και τόλμησες να σκεφτείς Όλα ιδέες είναι Βελόνες στον αχυρώνα μας Που σαν τσιμπάνε υποφέρουμε τόσο πολύ Προσπαθούμε να τις βρούμε Αλλά αυτό είναι ενάντια στις πιθανότητες Προσπαθούμε να τις διαβρώσουμε Να πάψουν να είναι τόσο αιχμηρές οι γαμημένες Θα πάω σπίτι τώρα Να στεγνώσω τις τρίχες που απέμειναν Να γλείψω τις αόρατες πληγές Με δήθεν σάλιο Με λεμόνι και τσιγάρο Και θα κοιμηθώ Και θα ξυπνήσω ιδρωμένη στις 4 και ενα Θα γυρίσω το βλέμμα μου στο τραπέζι Που τώρα είναι μαύρο και ξύλινο Σαν την ψυχή μου Κάποιες ανάσες, όχι πάντα Θα κλείσω τα μάτια με μια ευχή Να μην ονειρευτώ ξανά Να μην περιπλανηθώ πάλι στην απελπισία Στον εφιάλτη Σε εκείνο που δεν ορίζω και με καταπίνει Τικ τοκ Τικ τοκ Ο ήχος από το ρολόι μοιάζει με εκείνον που βγάζει το ξύλο όταν το χτυπάς ρυθμικά Το κούφιο ξύλο με την πλαστική επίστρωση Σχεδόν σαν τα περισσότερα πρόσωπα που συναντώ κάθε μέρα γύρω μου Σχεδόν σαν τον καθρέφτη Που είναι εκεί για να μου υπενθυμίζει Πως ο χρόνος είναι εχθρός και σύμμαχος Και πόσο ασήμαντη στέκω ενώπιον του Τικ τοκ Τικ τοκ Κάθε δευτερόλεπτο και ένα ακόμα χαλικάκι Μια βελόνα Ένα τρύπημα Μια πληγή Λίγο λεμόνι και λίγος καπνός Τικ τοκ Τικ τοκ Με κοιτάζουν περίεργα που χτυπάω το τραπέζι Που προσποιούμαι πως είμαι ρολόι Πως έχω τον έλεγχο Και με κοιτούν ενοχλημένοι Επειδή δεν ξέρουν Επειδή νομίζουν πως σπαταλώ τον χρόνο τους Μα δεν κατάλαβαν ακόμα Πως εμείς Και μόνο εμείς μπορούμε να βουτήξουμε στο χρόνο που μας απομένει Και να ζήσουμε Να αναπνεύσουμε Να ερωτευτούμε Να λιώσουμε Να πονέσουμε Να πέσουμε Να σηκωθούμε Και να περπατήσουμε Σα να είναι η πρώτη φορά Αντί να στεκόμαστε αποσβολωμένοι από τα ανούσια κι ενοχλητικά ερεθίσματα του περιβάλλοντος Τικ τοκ Χτυπάω το τραπέζι άλλη μια φορά και φεύγω Σας αφήνω στην προσποιητή ευτυχία σας Πάω να ζήσω

muriel, Author at Muriel Thoughts - Σελίδα 31 από 31

Q: Φλέγοντα σεντόνια

Οι υφές αντικατοπτρίζουν τα σώματα Κερί που λιώνει δίπλα σε καύτρες τσιγάρων Σώματα που διαλύονται στις δεξαμενές της απελευθέρωσης Ψυχές παρατηρητές Επιβλέπουν τη διαδικασία της ζύμωσης Της αντίδρασης Οξύ και βάση Καταλύτες μεταξύ τους Συνθέτουν φλόγες που τρεμοπαίζουν Εκρήξεις ηφαιστείων Άλλοτε μικρές άλλοτε καταστροφικές Λυτρωτικές Κενά που συμπληρώνονται Πληρότητα Δεν υπάρχει άλλος χώρος Εδώ μένει η ευτυχία