Γιατί η έκφρασή μας έχει καταλήξει καθημερινά να θυμίζει ένα οργισμένο πλήθος στο Κολοσσαίο όπου όλοι σχεδόν στέκουμε μ' έναν αντίχειρα σε ετοιμότητα κυρίως για να καταδικάσουμε, είτε κάποια κατάσταση, είτε κάποιον άνθρωπο, είτε κάποιον διπλανό υποστηρικτή του; Μα αλήθεια, ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, πόσες γκρίζες ζώνες χάνονται, ασπρίζουν ή μαυρίζουν, σε τούτη την πόλωση που τόσο οικειοθελώς συμμετέχουμε; Δεν είναι όλες οι μάχες υπαρκτές. Κάποιες είναι κατασκευάσματα παραπλάνησης και χειραγώγησης. Ας διαλέγουμε συνετά, σε αυτές τις γρήγορες εξελίξεις, εκείνες που πραγματικά υπάρχει νόημα να δοθούν.

Καθαρίζουμε το έξω για να αδειάσουμε εκεί λίγο από το χάος που επικρατεί μέσα μας Δε σκουπίζω πια Τις πατημασιές σου πεισματικά κρατάω Έχω μαρκάρει την περίμετρο με ταινία και περιμένω με τη σκόνη το παπούτσι σου να σχηματιστεί Κι ύστερα το πόδι να χτυπήσει για ένα δευτερόλεπτο ξανά το σκονισμένο παρκέ Ν' ακούσω εκείνο τον ήχο που τη μαύρη σιωπή τρυπάει με μια ασημένια βελόνα κι αίμα σκορπάει στο έδαφος Έπειτα το πόδι σου χάνεται ξανά Πάλι σιγή σκοτεινιάζει το χώρο κι εγώ συνειδητοποιώ το γυάλινο κουτί ξανά τα σωθικά μου να παραμερίζει

Έχω έναν ελεγκτή που σημεία και τέρατα ζυγίζει μ' ένα μέτρο κομμένο στη δική του τάχα διορατική ματιά Έχω κι έναν φροντιστή που την κακία μεταφράζει σε πόνο στο νου του Και να που συγχωρεί τη σφαίρα που το κρέας διαπερνά και το φως αγκαλιάζει σφιχτά Έχω κι έναν καλικάντζαρο έναν παλιάτσο που γελάει πότε με την αδεξιότητά του πότε με τα πάθη του πότε με τους δήθεν θριάμβους πότε με το φεγγάρι Έχω κι εμένα που στον ορίζοντα πάντα βρίσκομαι Άφταστη στέκω μακριά και πάντα εμπρός μου πότε να φαίνομαι πότε να σβήνω Και πόσος ακόμα ορίζοντας; Και με τι μέτρο;

Και τώρα που το νήμα κόπηκε Μου λείπεις απερίγραπτα Και πόσο όμορφο είναι αυτό Πόσο όμορφο είναι που μου λείπεις Πόσα σημαίνει Πόσα κουβαλάει στην ουσία του αυτό

Παρατηρώντας τη φωτιά στο τζάκι συλλογιέμαι πως αν βρισκόμουν στο κέντρο του θα έλιωνα αργά και βασανιστικά Πόσο κατευναστική είναι η πολυτέλεια να κοιτάζουμε τα κομμάτια ενός δέντρου να φλέγονται από απόσταση ασφαλείας

Είναι κάποιοι άνθρωποι που σε κάθε επισήμανση πονούν οι δείκτες των χεριών τους και πεισματικά αρνούνται σε κατηγοριοποιήσεις και τίτλους να μετέχουν Είναι οι ίδιοι που στην αδικία μπρος καίγεται το δέρμα τους Και τις νύχτες τις πιο σκοτεινές αντί για πρόβατα μετρούν αστέρια Έπειτα κοιμούνται κι ονειρεύονται πάνω απ' τα σύννεφα στ' αστέρια να πετούν

Όταν τη σκέφτομαι αισθάνομαι κάτι να μου γρατσουνάει το λαιμό και το στέρνο Να, εδώ και κάτι σα ναυτία Σα να θέλω να αδειάσω τα σωθικά μου Και μια τρυφερότητα τόσο γλυκιά και τόσο άδεια

muriel, Author at Muriel Thoughts - Σελίδα 2 από 31

Q: Πρωινό ξύπνημα

Ένας ήχος ξύπνησε τον Ρόνι Διέκοψε τη θύμιση της περσινής ημέρας ευχαριστιών Τη μυρωδιά της γαλοπούλας της μάνας του, τα γέλια και το ζεστό ψωμί που επέμενε να αχνίζει καθώς έσχιζαν την κόρα του τ' ανυπόμονα χέρια Πόσο δεδομένες είναι οι απολαύσεις Βρέθηκε ξανά στο καλύβι με την τρύπια σκεπή Οι φετινές ευχαριστίες βάσει του ημερολογίου του θα είναι μια ωδή στην επιβίωση Χωρίς ψωμί και γαλοπούλα ψητή Με μοναδικό κοινό, συντροφιά και οικογένεια κάτι μύγες που έμεναν εκεί πριν το ναυάγιό του

Q: Το πρώτο φιλί

Κι όσο τα πρόσωπα πλησίαζαν η αυλαία έπεφτε Σα χείλη κλείναν οι κουρτίνες μπλοκάροντας την ορατότητα δημιουργώντας ερωτηματικά για τη συνέχεια της ιστορίας δύο ατυχώς ανέμελων φιλιόντων